Οσοι αγαπάμε την μπάλα σαν ένα πανέμορφο παιχνίδι και όχι σαν οπαδικό ή εθνικό αναβολικό, έχουμε αδυναμία σε παίκτες όπως ο Νγκολό Καντέ της Τσέλσι, ένας τυπάκος που τον πιάνει – δεν τον πιάνει το μάτι σου. Αυτός όμως ήταν εξαρχής αποφασισμένος να σου θυμίσει ότι το ποδόσφαιρο παραμένει το πιο δημοκρατικό άθλημα. Ολοι μπορούν να παίξουν. Και οι κοντοί όπως αυτός, και οι γεματούτσικοι όπως ο Μαραντόνα, και τα λελέκια και οι ατσούμπαλοι. Και οι πλούσιοι, με τον προσωπικό τους γυμναστή, φυσικοθεραπευτή και διαιτολόγο, και οι φτωχοί. Προπάντων αυτοί.
Ο Καντέ είναι σκυλί μέσα στο γήπεδο. Δεν κάνει περίτεχνες ντρίπλες που σχεδόν εξευτελίζουν τον αντίπαλο, βρίσκεται όμως παντού. Αθόρυβος και σχεδόν αθέατος. Σημαδεύει την μπάλα, όχι το πόδι του «εχθρού». Σηκώνεται για κεφαλιά και παίρνει σβάρνα δίμετρους αμυντικούς ογκόλιθους. Κόβει και κλέβει, αυτή είναι η κύρια δουλειά που αντιστοιχεί στον ρόλο του. Αλλά επιπλέον ράβει και προσφέρει. Ράβει επιθέσεις και προσφέρει ασίστ, ευκαιρίες για γκολ. Για χρόνια είχαμε μάθει να αποκαλούμε «θέση Μακελελέ» τη θέση του αμυντικού χαφ. Οταν λοιπόν ο ίδιος ο Κλοντ Μακελελέ λέει ότι πια η θέση πρέπει να ονομαστεί «θέση Καντέ», κάτι θα ξέρει.
Μας θύμισε και κάτι άλλο ο Καντέ. Αρχηγοί, ηγέτες μέσα στο γήπεδο, δεν είναι αυτοί με τις περισσότερες ποζάτες συνεντεύξεις, τον περισσότερο θόρυβο για το όνομά τους, τις μεγαλύτερες απολαβές. Αυτοί θα νοιαστούν πρώτα για τις προσωπικές τους επιτεύξεις, γιατί πάντα έχουν υπόψη τους την επόμενη μεταγραφή, κι ύστερα για το καλό της ομάδας τους· ο Κριστιάνο Ρονάλντο, για παράδειγμα, κλέβει και γκολ συμπαικτών του, πάνω στη γραμμή, για ν’ αβγατίσει τα δικά του. Θα κλείσουν παχυλά συμβόλαια με διαφημιζόμενους και διαφημιστικές εταιρείες, αλλά δεν θα κοιτάξουν ποτέ πίσω τους, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν, ώστε να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη. Και αν το κάνουν καμιά φορά, οι κάμεραμεν, οι φωτογράφοι και οι ρεπόρτερ θα είναι περισσότεροι από τα δεκαχίλιαρα που θα προσφέρουν.
Στο γήπεδο ο Νγκολό Καντέ κοιτάζει παντού σχεδόν ταυτόχρονα. Εξω από αυτό κοιτάζει πάντα προς τα πίσω, για να μην ξεχάσει ποτέ ότι γεννήθηκε σε φτωχογειτονιά του Παρισιού. Πάμπτωχοι μετανάστες από το Μάλι οι γονείς του. Ο πατέρας του μάζευε ανακυκλώσιμα σκουπίδια στους δρόμους για τα προς το ψευτοζήν, μαζί του και ο μικρός Νγκολό. Το 1998, με το Μουντιάλ της Γαλλίας, ονειρεύτηκε να γίνει Ζιντάν. «Είσαι πολύ κοντός» τον απόπαιρναν όλοι. Πείσμωσε. Κι έγινε Καντέ.
