Το τελευταίο δίμηνο παρατηρείται αυξημένη κινητικότητα στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με την –αποτυχημένη– διάσκεψη για το Κυπριακό στη Γενεύη, τις επισκέψεις Δένδια στην Τουρκία και Τσαβούσογλου στην Ελλάδα, και την επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ. Σε συνδυασμό με την πρώτη επαφή Μπάιντεν – Ερντογάν, και αυτή στο ΝΑΤΟ, όπου ο Αμερικανός πρόεδρος θα θέσει στον Τούρκο ομόλογό του, μεταξύ των πολλών ζητημάτων που θα συζητήσουν, και την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας στην Αν. Μεσόγειο, το σκηνικό των ελληνοτουρκικών έρχεται εκ των πραγμάτων στο προσκήνιο.
Η κυβέρνηση θα κάνει αυτά που πρέπει. Και η αντιπολίτευση θα παρακολουθήσει την εξέλιξη, ελπίζεται με την ωριμότητα που επιβάλλεται καθώς τα ελληνοτουρκικά δεν προσφέρονται για λαϊκισμό και εύκολη κριτική από τον πολιτικό αντίπαλο. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ έχουν, άλλωστε, κυβερνητική εμπειρία και γνωρίζουν «εκ των έσω» τις δυσκολίες. Σημαντικό ρόλο σε αυτό το σύνθετο παζλ, ωστόσο, διαδραματίζουν επίσης τα μέσα ενημέρωσης, και στις δύο χώρες. Το πώς παρουσιάζουν τη σχέση, αλλά και μεμονωμένες δηλώσεις ηγετών ή κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, έχει σημασία.
Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν τη δική τους επιρροή, αλλά και ευθύνη. Συχνά αποφεύγουν να διατυπώσουν ορισμένες αλήθειες διότι δεν ηχούν ωραία, δεν είναι «εύπεπτες», δυσχεραίνοντας το έργο διπλωματών και πολιτικών. Και όμως, ο ρόλος μας είναι όχι μόνο να ενημερώνουμε, αλλά και να συμβάλλουμε σε μια διαδικασία εκπαίδευσης της κοινωνίας, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πολύπλοκα ζητήματα με νομικές, πολιτικές και οικονομικές πτυχές.
Οπως και στη ζωή, τα πράγματα στις διεθνείς σχέσεις σπάνια είναι «άσπρο – μαύρο». Στις πλείστες των περιπτώσεων, υπάρχουν πολλές αποχρώσεις του γκρι που απαιτούν ώριμη διαχείριση με γνώση και εμπειρία από την πολιτική ηγεσία, αλλά και σοβαρότητα από τα ΜΜΕ. Οι μέχρι τώρα χειρισμοί του επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας έχουν κερδίσει την αποδοχή μιας ευρύτατης λαϊκής πλειοψηφίας. Ηταν αναμενόμενο από τη στιγμή που επανέλαβε ξεκάθαρα τις θέσεις της χώρας.
Ωστόσο, αυτό είναι το εύκολο κομμάτι ενός πολύ σύνθετου παζλ. Το δύσκολο έρχεται όταν καλείσαι να διαπραγματευθείς και αναγκάζεσαι να κινηθείς σε ένα τεντωμένο σχοινί και να χειριστείς λεπτές ισορροπίες, γνωρίζοντας ότι δεν θα εξελιχθούν όλα όπως τα θέλεις εσύ. Και πως την κρίσιμη στιγμή ακόμη και οι φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι σου στη διεθνή σκηνή θα σε πιέσουν να επιδείξεις ευελιξία. Εκεί δεν πρέπει να διολισθήσουμε, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, στην εύκολη κριτική. Ο κιτρινισμός, διότι περί αυτού πρόκειται, δεν υπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Αντιθέτως, μπορεί να εγκλωβίσει τη χώρα σε επικίνδυνα αδιέξοδα.
Σταθερές θέσεις, αλλά βασισμένες στον ρεαλισμό και στην πραγματικότητα. Σκληρή διαπραγμάτευση, αλλά και ευελιξία όπου το απαιτούν οι συνθήκες. Ετσι υπηρετείται το καλώς νοούμενο εθνικό συμφέρον. Και αυτό ισχύει τόσο για την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, όσο και για τους δημοσιογράφους, ιδιαίτερα αυτούς που διαθέτουν αξιοπιστία στα μάτια της κοινής γνώμης και χαίρουν σεβασμού στο εξωτερικό, ακόμη και στην «άλλη πλευρά», και η γνώμη τους επηρεάζει.
