Μια γυναίκα με νοητική υστέρηση πέφτει θύμα άγριου, ομαδικού βιασμού στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι, από Ασιάτες μετανάστες. Λίγες ημέρες νωρίτερα, είχε προηγηθεί το απίστευτο περιστατικό της αιχμαλωσίας και του επαναλαμβανόμενου βιασμού μιας πενηντάχρονης καθαρίστριας από έναν σεσημασμένο για σοβαρές αξιόποινες πράξεις Βούλγαρο. Μια δεκατετράχρονη κοπέλα, απελπισμένη από την αντιμετώπιση των γύρω της εξαιτίας των κιλών της, καταλήγει στο χειρουργείο και στον θάνατο. Στη Μονή Πετράκη, ιερομόναχος με βαρύ μητρώο λόγω ναρκωτικών ραντίζει επτά μητροπολίτες, όχι με αγιασμό, αλλά με βιτριόλι. Το όλο συμβάν έχει κάτι σουρεαλιστικό, μοιάζει λίγο με μαύρη κωμωδία, μονάχα που δεν είναι κωμωδία τα οξέα στο πρόσωπο ενός ανθρώπου. Και όλα τα παραπάνω, στη σκιά της ακραίας φρίκης στα Γλυκά Νερά.
Ξαναδιαβάζω τις προηγούμενες προτάσεις και έχω την αίσθηση πως πρόκειται για μια έκθεση ωμοτήτων στην πανδημική Ελλάδα του 2021. Αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους τα περιστατικά, φαινομενικά άσχετα, πλην των δύο βιασμών. Κοινό χαρακτηριστικό όλων, όμως, η σαδιστική, παράλογη βία, ο βιασμός της σάρκας και της ψυχής, η κακοποίηση, η απαξίωση για το σώμα και την ψυχή του άλλου, η περιφρόνηση για τη ζωή ανθρώπων και ζώων. Ακόμα και η τραγική υπόθεση της δεκατετράχρονης μπορεί να μην ενέχει τη βία υπό τη στενή της έννοια, αλλά υπάρχει μια υπόγεια, εσωτερική βία διαρκείας, μια συλλογική ψυχική εγγραφή της περιφρόνησης και της επιθετικότητας, η οποία ισοπεδώνει εύθραυστους, ευάλωτους ψυχισμούς και τα όνειρα ενός παιδιού.
Με μια συμβολική έννοια, το βιτριόλι, εντέλει, ενώνει όλες αυτές τις περιπτώσεις, από την ψυχρή, φονική λογική του πιλότου έως την κακοποιητική στάση του όχλου. Ο όχλος δεν βλέπει ποτέ πρόσωπα, διότι και ο ίδιος ο όχλος δεν έχει πρόσωπο. Βλέπει μόνο «χοντρές», «καθυστερημένους», «μαύρους», «αδελφές». Το βιτριόλι σε αυτή την έκθεση ωμοτήτων, είτε ως υπαρκτό όπλο είτε ως συμβολικό, είναι αυτό που απομένει ως απόσταγμα μιας νοσηρής κατάστασης με την οποία τραφήκαμε ως κοινωνία χρόνια τώρα. Τοξικότητα, οξύτητα, μίσος, ένας μηδενισμός που ηδονίζεται με την καταστροφή για την καταστροφή. Ολο αυτό έγινε ένας συλλογικός εθισμός, σε συνδυασμό με κρατικούς, θεσμικούς μηχανισμούς και νομοθεσίες που μπάζουν από παντού. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό η Ελλάδα. Η χώρα, η κοινωνία, έχει μια δυναμική και μια δημιουργικότητα. Εχει όμως και το βιτριόλι. Και κάπως πρέπει να το δούμε όλο αυτό.
