Ούτε οι πιο δύσπιστοι θα μπορούν να αρνηθούν πλέον ότι η κλιματική κρίση μάς αφορά όλους. Τις τελευταίες ημέρες, έως και οι συνήθως δροσερές, εύπορες βορειοδυτικές περιοχές των ΗΠΑ και του Καναδά, καθώς και πόλεις της Σιβηρίας, σημείωσαν θερμοκρασίες ρεκόρ. Σε ΗΠΑ και Καναδά, οι υψηλές θερμοκρασίες ευθύνονται για εκατοντάδες θανάτους, στη Σιβηρία λιώνει το έως τώρα μονίμως παγωμένο υπέδαφος, προκαλώντας προβλήματα στη στατικότητα κτιρίων και σε υποδομές. Ειδικοί επιστήμονες εκφράζουν τον φόβο πως η απώλεια του καλύμματος πάγου και χιονιού στην Αρκτική είναι μη αναστρέψιμη, καθώς όσο λιώνει το λευκό στρώμα που αντανακλά το φως του ηλίου, τόσο περισσότερη θερμότητα απορροφείται από το έδαφος και το νερό. Οσο ανεβαίνει η θερμοκρασία, τόσο εμποδίζεται ο σχηματισμός νέου λευκού καλύμματος.
Η ανθρώπινη απερισκεψία οδήγησε σε σημείο που ακόμη δεν γνωρίζουμε εάν είναι πολύ αργά ή εάν υπάρχει περιθώριο σωτηρίας. Οπως δήλωσε ο Μάρκους Ρεξ, αρχηγός μιας αποστολής 200 επιστημόνων που μελέτησαν την Αρκτική σε όλη τη διάρκεια του περασμένου έτους, «μόνο η ανάλυση τα επόμενα χρόνια θα μας επιτρέψει να διαπιστώσουμε εάν μπορούμε να σώσουμε τους μόνιμους πάγους της Αρκτικής Θάλασσας μέσω αποφασιστικής προστασίας του κλίματος ή εάν έχουμε ήδη περάσει το σημείο όπου η κατάσταση στο κλιματικό σύστημα είναι μη αναστρέψιμη». Με άλλα λόγια, ίσως είναι ήδη αργά για να λειτουργήσουν τα μέτρα που υιοθετήθηκαν με τη συμφωνία του Παρισιού.
Τώρα το ανθρώπινο ένστικτο επιβίωσης αναζητεί λύσεις. Ολοένα και περισσότερες κυβερνήσεις, οργανισμοί και άτομα κατανοούν την ανάγκη για την προστασία του περιβάλλοντος και του κλίματος. Από τα τεράστια ποσά που διατίθενται για τη στήριξη οικονομιών λόγω της πανδημίας (τα οποία και πριν από την εκλογή του Τζο Μπάιντεν υπολογίζονταν σε περίπου 12 τρισ. δολ. σε παγκόσμια κλίμακα), αρκετά θα κατευθυνθούν προς νέες πηγές ενέργειας. Θα δούμε μεγάλες ανατροπές σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας. Οπως οι επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης μάς αφορούν όλους, έτσι ευθυνόμαστε και για τις αποφάσεις μας. Από το πόσο ο καθένας συμβάλλει στη λύση του προβλήματος έως το πώς αξιολογούμε κυβερνήσεις, κόμματα και διεθνείς οργανισμούς βάσει των ιδεών και των επιδόσεών τους στο ζήτημα της επιβίωσής μας ως είδους.
