Ηταν 16 Ιουλίου του 2015, πριν από μόλις έξι χρόνια. Είναι μια μέρα που ο Αλέξης Τσίπρας και η εκάστοτε αντιπολίτευση πρέπει να έχουν ως παράδειγμα. Μετά πέντε μήνες μιας διαπραγμάτευσης που κατέληξε σε ένα Βατερλώ για τη χώρα με μιαν άνευ όρων συνθηκολόγηση, έρχονταν στη Βουλή τα προαπαιτούμενα για την επικύρωση της συμφωνίας για το νέο μνημόνιο.
Στην ουσία, δεν ήρθαν τα προαπαιτούμενα, αλλά το ερώτημα κατά πόσον η Ελλάδα θα εξακολουθούσε να είναι στην Ευρώπη ή θα γινόταν χώρα-παρίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει μια πρωτοφανή διάσπαση, καθώς 32 βουλευτές αρνούνται να ψηφίσουν τη συμφωνία που έφερε η κυβέρνησή τους. Ωστόσο, το πρόβλημα εν προκειμένω δεν ήταν η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο κίνδυνος για τη χώρα. Ενώ βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού από τους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σχεδόν το 1/3 της κυβερνητικής Κ.Ο. θέλει να ρίξει τη χαριστική βολή στη χώρα.
Ευτυχώς τότε στην αντιπολίτευση βρισκόταν η Ν.Δ., ένα κόμμα που, παρά τα μεγάλα λάθη που έχει κάνει στη διαδρομή της, τη δεδομένη κρίσιμη στιγμή έβαλε το εθνικό πάνω από το κομματικό, όπως συνήθιζε να λέει ο ιδρυτής της Κωνσταντίνος Καραμανλής. Μαζί –μην το ξεχνάμε– με τον Σταύρο Θεοδωράκη, πρόεδρο του Ποταμιού, και το ΠΑΣΟΚ, η αντιπολίτευση έκανε κάτι που δεν έχουμε δει πολλές φορές στην πολιτική ζωή του τόπου: έβαλε την πιο κρίσιμη «πλάτη» της περασμένης δεκαετίας, ώστε να κρατηθεί η Ελλάδα στην Ευρώπη.
Μαζί βεβαίως κρατήθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας στην εξουσία, παραμένοντας μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου ακόμη τέσσερα χρόνια στην εξουσία. Αλλά τη δεδομένη χρονική στιγμή το διακύβευμα ήταν πολύ μεγαλύτερο από την εγχώρια νομή της εξουσίας. Ηταν η ίδια η χώρα. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης εκείνο το βράδυ θύμισε στον τότε πρωθυπουργό πως «αν δεν υπήρχε ο Γιουνκέρ, που είναι στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, να δω τι θα έκαναν οι Σοσιαλιστές». Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε την κρίσιμη στήριξη που του έδωσε τότε η αντιπολίτευση και προχώρησε, έστω στα πάρα πέντε, στον σωστό δρόμο. Ενα μήνα, περίπου, μετά επέστρεψε το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι –εάν είχε φύγει ποτέ– και προχώρησε σε αιφνιδιαστικές εκλογές, για τις οποίες ο Μεϊμαράκης τον κατηγόρησε ότι αρνείτο πως θα τις κάνει μετ’ επιτάσεως. Μικρή σημασία έχει σήμερα. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διήρκεσε έως το 2019, με τον Αλέξη Τσίπρα να εμφανίζεται σε γενικές γραμμές πιο ώριμος.
Η πολιτική κατάσταση του καλοκαιριού του 2015 έδωσε ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Η θεμιτή μάχη για την εξουσία και η αντιπολίτευση που ασκείται πρέπει να σταματούν εκεί όπου προσκρούουν πάνω στο συνολικό συμφέρον της χώρας. Σήμερα, ευρισκόμενος και ο ίδιος στη θέση της αντιπολίτευσης, και με μια μεγάλη υγειονομική κρίση εν εξελίξει, είναι χρήσιμο να επαναφέρει στη μνήμη του εκείνη την εποχή.
