Ποτέ, στα σχεδόν πενήντα χρόνια της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, δεν έγινε τόσο μεγάλη φασαρία για τη δεξίωσή της. Φέτος ξεψαχνίστηκαν οι φωτογραφίες για να εκτοξευθούν επικρίσεις: «Γιατί η κ. Σμαράγδα Καρύδη;», «Τι δουλειά είχε εκεί η κ. Ελενα Ακρίτα;» κ.ο.κ. Ετσι χάθηκαν οι άλλοι προσκεκλημένοι, κάποιοι εκ των οποίων ήταν θύματα βίας· ρατσιστικής (ήταν εκεί μια ομάδα προσφυγόπουλων), έμφυλης (π.χ. Σοφία Μπεκατώρου), ακροαριστερής (Σταυρούλα Αξαρλιάν), ακροδεξιάς, όπως η κ. Μάγδα Φύσα, που δυστυχώς δεν πήγε.
Δεύτερον, είχαμε τον συνήθη για την εποχή των social media αχταρμά. Εμπλεξαν οι προσκεκλημένοι στη δεξίωση, που έγινε το περασμένο Σάββατο (24.7.2021), με την παρασημοφόρηση ενός διασώστη που ήταν να γίνει τον Σεπτέμβριο. Λογικό, διότι στο Twitter δεν χωρούν λεπτές διακρίσεις/αποχρώσεις της πραγματικότητας. Μέχρι να εξηγήσει κάποιος ότι «επιτροπή του υπουργείου Εξωτερικών ορίζει ποιοι θα παρασημοφορηθούν και ποιοι όχι· η εθιμοτυπία του ίδιου υπουργείου ελέγχει τον κατάλογο και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας απλώς απονέμει», πάνε οι 183 από τους 280 χαρακτήρες που έχει κάποιος για να εξακοντίσει τη σοφία του. Επομένως, είναι η δομή του Μέσου που καθοδηγεί τον λαϊκισμό του πλήθους. Μόνο (εισαγόμενα) συνθήματα του στυλ #NotMyPresident χωρούν σε ένα tweet και γίνονται νούμερο 2 στις προτιμήσεις των έξαλλων και των χρήσιμων ηλιθίων τους.
Κατά το παρελθόν αυτός ο λαϊκισμός, που ανθούσε στα καφενεία και στα social media, έμενε εκεί. Σήμερα βλέπουμε όλο και πιο συχνά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καθοδηγείται από αυτόν και να τον βάζει στον επίσημο δημόσιο διάλογο. «Η Προεδρία της Δημοκρατίας υποχωρεί στις απαιτήσεις της ακροδεξιάς πτέρυγας της Ν.Δ.» ανακοίνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, λες και δεν έχει στις τάξεις του δύο πρώην υπουργούς Εξωτερικών (Γιώργος Κατρούγκαλος και Αλέξης Τσίπρας), που όφειλαν να ξέρουν πώς γίνονται οι παρασημοφορήσεις…
Τέλος, το «είπα-ξείπα» της παρασημοφόρησης του κ. Ιάσονα Αποστολόπουλου, ο οποίος έχει μεγάλη δράση στις διασώσεις προσφύγων και μεταναστών σε ολόκληρη τη Μεσόγειο και παραλλήλως έχει κατηγορήσει την ελληνική πολιτεία για push-backs και «δολοφονίες μέσα στη θάλασσα», δείχνει ένα κράτος σε σύγχυση μετάβασης. Από τη μία είναι οι «ψηφιακοί μετανάστες» της αρμόδιας επιτροπής του ΥΠΕΞ, οι οποίοι προφανώς δεν γνώριζαν τη διαδικτυακή δραστηριότητα του διασώστη. Από την άλλη, τα παράσημα του τυπικού εθνικού κράτους φτιάχτηκαν για να τιμούν ανθρώπους που σκοτώνουν ξένους και όχι όσους τους διασώζουν. Οσο για εκείνους που λένε ότι πρέπει να διαχωρίζεται και να τιμάται η αγαθή πράξη από την ιδεολογία του πράττοντος, θα θέλαμε να τους ακούσουμε αν ήταν να τιμηθεί ένας μισογύνης ή ρατσιστής με ανθρωπιστική δράση.
