Τι σχέση μπορεί να έχει η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που έγινε με κόπο και αίμα, με φανταχτερές lifestyle πόζες στον κήπο του Προεδρικού; Θεωρητικά καμία, αλλά πρακτικά αυτή είναι πλέον η νέα πραγματικότητα της εορτής με την ψυχολογική απόσταση των 47 ετών που μας χωρίζει από την πραγμάτωσή της, που αναπόφευκτα δημιουργεί ένα χάσμα. Τουλάχιστον αυτή την πτυχή φρόντισε να μας δείξει μερίδα των συμμετεχόντων, οι oποίοι δεν βρήκαν να πουν μία κουβέντα για τη σημασία της ημέρας, αλλά είδαν τη γιορτή ως μία ευκαιρία κάλυψης της προσωπικής τους ματαιοδοξίας προσφέροντας απλόχερα τέτοιες εικόνες στους followers. Μπορεί να σφάλλω. Αλλά δεν ευθύνομαι. Αυτό θέλησαν να δείξουν, αυτό εισπράξαμε οι δέκτες. Η αίσθηση που έδινε δηλαδή μερίδα των εορταζόντων στους μη εορτάζοντες, ήταν πολύ απλή. Αν είχε λεζάντα θα ήταν «δες είμαι εδώ». Χωρίς καν μια σάλτσα για την τιμή των όπλων. Για τη (συν)αίσθηση πως δεν εκλήθησαν απλώς σε ένα party drink, αλλά σε κάτι πιο σπουδαίο, πιο σημαντικό. Σε μία εκδήλωση για ένα υψηλό ιδανικό. Και βεβαίως όπως συμβαίνει πάντα καπέλωσαν και αυτούς που φέρθηκαν πιο σεμνά και πιο συνειδητά.
Αυτό όμως που είδαμε το Σάββατο το βράδυ στον κήπο του Προεδρικού δεν εμφανίστηκε ξαφνικά σε ένα βράδυ. Χτίστηκε σταδιακά. Εδώ και χρόνια. Oχι εντός του Μεγάρου, αλλά εκτός. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε την εκδήλωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας να θυμίζει κάτι που δεν είναι. Να έχει τέτοια ιλαρότητα. Τώρα όμως που το σκέφτομαι ξανά, η ιλαρότητα δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Είναι και αυτή κομμάτι της Δημοκρατίας. Εάν δεν είχαμε Δημοκρατία θα μπορούσαμε να είχαμε τέτοια ευθυμία; Μια χαρωπή, άνευ λόγου, διάθεση με ποτά στο χέρι και lifestyle φωτογραφίες; Η απάντηση είναι όχι. Αρα κατά μία έννοια, το ποτό στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου ενσαρκώνει ένα υπέρτατο αγαθό του πολιτεύματός μας: Το δικαίωμα στην ιλαρότητα. Μόνο η Δημοκρατία μπορεί να προσφέρει κάτι τέτοιο. Και υπό αυτό το πρίσμα η εκδήλωση έστειλε αγωνιστικό δημοκρατικό μήνυμα. Υπάρχει όμως ένας κίνδυνος. Οι μη εορτάζοντες να αισθανθούν πως το μήνυμα της ιλαρότητας δεν τους εκφράζει καθόλου και η απόσταση μεταξύ κοινωνίας και εκδήλωσης να μεγαλώνει κάθε χρόνο. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να υπάρξει αναθεώρηση. Να δούμε πώς η γιορτή θα σταματήσει να καλύπτει μόνο την ανθρώπινη ματαιοδοξία κάποιων καλεσμένων και θα αποκτήσει λίγο περισσότερο νόημα.
Τουλάχιστον να μην έχει τέτοια απόσταση από το κοινό αίσθημα. Να δίνει δηλαδή την αίσθηση πως εκεί απλά χτυπάει η καρδιά της Δημοκρατίας, αλλά οι παλμοί πάνε σε όλη την κοινωνία, σε όλα τα μήκη και πλάτη της πατρίδας. 47 χρόνια μετά η Δημοκρατία μας δεν είναι ούτε ηλικιωμένη αλλά ούτε πια παιδί. Είναι ώριμη και μπορεί να διορθώνει λάθη, να κοιτάζει μπροστά και να εξελίσσεται. Είναι και αυτό μόνο δικό της προνόμιο. Κανενός άλλου.
