Εχει εξελιχθεί σε μία από τις πολλές επετείους που εορτάζουμε, ίσως λιγότερο από ό,τι θα έπρεπε καθώς θεωρούμε πλέον δεδομένη τη δημοκρατία στη χώρα μας. Αλλά υπό μία έννοια αυτό είναι καλό.
Ο εορτασμός περιορίζεται κυρίως στην εκδήλωση που διοργανώνεται κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου στο Προεδρικό Μέγαρο.
Συχνά, την ουσία της εορτής επισκιάζει η κριτική για την ίδια την εκδήλωση, ιδιαίτερα στο παρελθόν όταν είχε σταδιακά διολισθήσει σε μια κοινωνική συγκέντρωση επωνύμων όπου μεγαλύτερη έμφαση δινόταν στις ενδυματολογικές επιλογές παρά στον πολιτικό συμβολισμό.
Κι όμως, πρόκειται για μία από τις πιο ουσιαστικές επετείους, η οποία συνδυάζει την ιερότητα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα με τη χρονική εγγύτητα, αφού αυτό συνέβη μόλις πριν από 47 χρόνια. Δεν πρόκειται για κάτι μακρινό, για το οποίο μας μιλούν οι ιστορικοί, αλλά για κάτι πρόσφατο που έχει βιώσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Γιορτάζουμε μια Ελλάδα δημοκρατική, πολιτικά και κοινωνικά ανεπτυγμένη, στρατιωτικά ισχυρή δύναμη στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, θεσμικά θωρακισμένη μέσα από την ισότιμη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, και με στενούς δεσμούς με την Αμερική με την οποία τη συνδέει και μια πολυπληθής ομογένεια. Η μεγαλύτερη και παλαιότερη οργάνωση της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, η ΑΧΕΠΑ, πραγματοποιεί αυτές τις ημέρες το συνέδριό της στην Αθήνα.
Πέρα από την αναμενόμενη αλλά και επιβεβλημένη κριτική και αυτοκριτική για τα λάθη και τις γνωστές παθογένειες που ταλανίζουν τη σύγχρονη Ελλάδα, θα πρέπει να αναγνωρίζουμε και τα πολλά θετικά που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Είμαστε μια χώρα που έχει προχωρήσει και έχει προοδεύσει, παρά τις πολλές και ενοχλητικές αδυναμίες –αγκυλώσεις στη λειτουργία του δημόσιου τομέα, στασιμότητα σε πολλές πτυχές του εκπαιδευτικού συστήματος, νοοτροπία ρουσφετιού και βολέματος ημετέρων κ.λπ.– οι οποίες αποτελούν βαρίδια που την κρατάνε πίσω, ενώ θα μπορούσε να είχε εκτιναχθεί.
Εχουμε μια χώρα η οποία αν γίνει περισσότερο φιλική προς την επιχειρηματικότητα, την υγιή και όχι αυτή που χαρακτηρίζεται από αδιαφάνεια και διαπλοκή, θα μπορούσε να κάνει άλματα.
Αυτή η χώρα μπορεί να πετύχει πολύ περισσότερα με αφετηρία, έστω και συμβολική, τη συμπλήρωση 200 ετών από την Επανάσταση του ’21, από τότε δηλαδή που οικοδομείται η σύγχρονη Ελλάδα, με πολλά πισωγυρίσματα, αλλά και βήματα μπροστά.
Σε μεγάλο βαθμό χρωστάμε ευγνωμοσύνη –όλο το πολιτικό φάσμα– στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που είχε το όραμα και την επιμονή να πιέσει και να εξασφαλίσει την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Δεν είναι μόνο η οικονομική στήριξη, αλλά και η πολιτική και διπλωματική ενδυνάμωση που είναι συνυφασμένες με την ισότιμη συμμετοχή σε έναν από τους κύριους πρωταγωνιστές του παγκόσμιου γίγνεσθαι.
Στην πορεία τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά διδάχθηκαν πολλά. Ακρότητες, υπερβολές, ουτοπίες, αντικαταστάθηκαν από μια γενικότερη μετριοπάθεια, ρεαλισμό, ακόμη και συνεννόηση και συναίνεση σε επί μέρους ζητήματα, προφανώς όχι στον βαθμό που θα θέλαμε κάποιοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά, προς το καλύτερο. Εστω και αν καθημερινά βλέπουμε ότι έχουμε ακόμη αρκετό δρόμο να διανύσουμε.
