Ηταν κάποτε ένας σοφός και δίκαιος νομοθέτης ο οποίος αποφάσισε να ενισχύσει το δημόσιο ταμείο με έναν ακόμη φόρο. Ας τον πούμε «φόρο τίτλου». Οποιος πανεπιστημιακός καθηγητής ασκούσε ελεύθερο επάγγελμα όφειλε να καταβάλλει ένα ποσοστό των εισπράξεών του στο ίδρυμα στο οποίο δίδασκε. Η λογική ήταν απλή. Χρησιμοποιούσε τον τίτλο του καθηγητή για να προσελκύσει πελατεία, άρα έπρεπε να καταβάλλει δικαιώματα διαφήμισης. Στην αγοραία γλώσσα αυτό περιγράφεται με την κακόηχη λέξη γένους ουδετέρου που αρχίζει με «ντ» και καταλήγει σε ένα σκέτο «ι». Στην πιο λόγια εκδοχή της ονομάζεται μαστροπεία. Προσπάθησα να μάθω αν αυτό ισχύει και σε άλλες χώρες που συμμετέχουν στον δικό μας πολιτισμό. Δεν τα κατάφερα. Ας μην ξεχνάμε ότι, μέχρι πρόσφατα ακόμη, αν ήσουν μισθωτός και ασκούσες παράλληλα ελεύθερο επάγγελμα έπρεπε να καταβάλλεις εισφορές σε δύο τουλάχιστον ταμεία. «Δέκα δουλειές, δέκα ταμεία», μου είχε πει κάποτε μια επιθετική υπάλληλος του ΟΑΕΕ. Κάτι που απαγορεύεται διά ροπάλου σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Ως γνωστόν παρ’ ημίν ισχύουν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς, όμως εμπίπτουν κι αυτοί στις διατάξεις του γενικού νόμου τού «περίπου». Οπου το μόνο απόλυτο κριτήριο είναι το συμφέρον του «Δημοσίου», κοινώς των διαφόρων μικροοργανισμών που το αποτελούν.
Καθηγητές δεν κατέβαλλαν το αντίτιμο και τα χρέη τους συσσωρεύονταν. Υπάρχουν χρέη εικοσαετίας. Τι έκαναν τα πανεπιστήμια τόσα χρόνια; Επειδή είμαι κακόβουλος και πιστεύω ότι όλες οι πατέντες του ελληνικού Δημοσίου γίνονται εκ του πονηρού, πιστεύω ότι τα άφηναν να συσσωρεύονται επί τούτου. «Θα τα εισπράξουμε στο τέλος και θα έχουμε και κέρδος από τα πρόστιμα και τις προσαυξήσεις», σίγουρα πολύ πιο προσοδοφόρα από οποιαδήποτε επένδυση. «Κι αν δεν τα καταφέρουμε, θα κυνηγήσουμε τους κληρονόμους. Εν τω μεταξύ στολίζουμε μ’ αυτά τους ισολογισμούς μας ως εισπρακτέα». Ως γνωστόν τα ισόβια του τρομοκράτη συμποσούνται σε είκοσι πέντε χρόνια, τα ισόβια του οφειλέτη όμως ακολουθούν την αθανασία της ψυχής του. Αν το ίδρυμα δεν κατάφερε να τα εισπράξει μέσα σε τόσα χρόνια, είναι κι αυτό συνυπεύθυνο. Κι αν ο φόρος υπολογίζεται βάσει των εισπράξεων, ο υπόχρεος χάνει το δικαίωμα της αμφισβήτησης, αφού ο νόμος τον υποχρεώνει να κρατά τα φορολογικά του στοιχεία μόνο σε βάθος πενταετίας.
Πολύ καλά έκανε το υπουργείο Παιδείας να διαγράψει χρέη που δεν μπορούν να εισπραχθούν. Αντιθέτως δυσκολεύομαι να καταλάβω τις αντιδράσεις ορισμένων συναδέλφων μου που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το «σκάνδαλο». Ιδιαιτέρως δε συναδέλφων που κατά τα άλλα κόπτονται για τη φιλελευθεροποίηση της ημισοβιετικής πατρίδας μας. Ενα μύθο θα σας πω που τον μάθαμε παιδιά. Ο κρατισμός είναι βαθιά ριζωμένος στο ασυνείδητό μας και προκαλεί εξαρτημένα αντανακλαστικά.
