Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ προσωπικά θα το σκεφτόμουν πολλές φορές πριν αποφασίσω να μπω στα «μεικτά». Οχι στα μπάνια, όπως έλεγαν κάποτε, αλλά στα θέατρα, τα σινεμά και τα μουσεία. Μα, αν έκανα πως πάω, θα ξεπεταγόταν ο φόβος μου και θα έβαζε στη ζυγαριά την πολλά υποσχόμενη παράσταση από τη μια και τον συνωστισμό με ανθρώπους που δεν έκαναν εμβόλιο από την άλλη. Επίλεξε, θα μου έλεγε, τώρα να σε δω. Και εγώ θα διάλεγα, βάζοντας και λίγο αντισηπτικό στα χέρια από συνήθεια. Θα διάλεγα να περάσω απέξω με βήμα γοργό, τη μάσκα μου σφιχτά δεμένη και θα πήγαινα στρέιτ απ, που λένε, σε ένα COVID free θεατράκι ή στον καναπέ του Netflix για να μάθω για την περμανάντ –ναι, ήταν τελικά– του Μπομπ Ρος που ζωγράφιζε ευτυχισμένος και μονίμως χαρούμενος βουνά, λαγκάδια και ραχούλες μέσα σε μισή ώρα. Μα πώς το έκανε;
Δεν είναι όμως το θέμα μας το ντοκιμαντέρ του μουσάτου ζωγράφου με την υπνωτιστική φωνή και την περμανάντ του, αν και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να γράψω γι’ αυτήν μια και οι δικές μας τρίχες σηκώνονται κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά με αυτά που ακούμε και διαβάζουμε. Ενώ λοιπόν ο κόσμος χάνεται, και όχι μεταφορικά –κατά μέσον όρο πεθαίνουν 30 άτομα την ημέρα από κορωνοϊό–, κάποιοι επιμένουν να κοιτάνε τα δέντρα και να χάνουν τα δάση, τα οποία ζωγράφιζε επίσης ταχύτατα ο Μπομπ Ρος.
Διαβάζουμε, για παράδειγμα, ότι η ΠΟΕΔΗΝ, η ένωση που εκπροσωπεί τους εργαζομένους στα νοσοκομεία δηλαδή, κατέθεσε αίτημα ακύρωσης και αίτηση αναστολής του νόμου για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στο ΣτΕ, νόμος ο οποίος περιέχει κυρώσεις για όσους δεν εμβολιάζονται. Οι συνδικαλιστές των νοσοκομείων, δηλαδή, δεν θέλουν να υπάρχουν συνέπειες για όσους δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Η ΟΛΜΕ, η ομοσπονδία των δασκάλων, από την πλευρά της, ζητάει να είναι δωρεάν τα τεστ που θα κάνουν οι ανεμβολίαστοι δάσκαλοι για να πάνε στις τάξεις αντί να ζητάει από τα μέλη της να εμβολιαστούν. Στην Αστυνομία, που πρέπει να ελέγχει την τήρηση των μέτρων, σχεδόν 1 στους 2 αστυνομικούς στην Αττική είναι ανεμβολίαστος, ενώ πανελλαδικά το ποσοστό των εμβολιασμένων είναι μόλις 58%. Οι επαγγελματίες της εστίασης και του πολιτισμού γκρινιάζουν ότι οι εμβολιασμένοι είναι λίγοι και δεν θα τρώνε κάθε μέρα έξω, ούτε θα βλέπουν πολλές παραστάσεις.
Αναρωτιέται κανείς τι περισσότερο πρέπει να γίνει για να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Πόσοι ακόμα πρέπει να αρρωστήσουν και πόσοι να διασωληθούν; Πόσο να αυξηθεί ο καθημερινός μέσος όρος των θυμάτων του κορωνοϊού για να πεισθούν όσοι δεν έχουν πεισθεί μέχρι τώρα; Και τώρα ας επιστρέψουμε στην περμανάντ.
