Τη διεθνή πρωτοτυπία κατέχει η Ελλάδα στις αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μεταπολιτευτικά, δεν υπήρξε υπουργός –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– που να μην προχώρησε σε κάποια, μικρή ή μεγάλη αλλαγή στο σύστημα Πανελλαδικών Εξετάσεων. Υπολογίζεται ότι περίπου 40 αλλαγές έγιναν κατά τη μεταπολίτευση έως τώρα στο σύστημα. Βέβαια, εκτός από τον νόμο επί υπουργίας Γεράσιμου Αρσένη το 1997, όλες οι άλλες διατήρησαν τον κύριο κορμό των τεσσάρων εξεταζόμενων μαθημάτων – αυτό το στοιχείο ενδιαφέρει τα παιδιά και τα φροντιστήρια. Οπότε είναι απορίας άξιον γιατί έγιναν…
Η τελευταία αλλαγή, με την καθιέρωση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα ΑΕΙ, στην οποία προχώρησε η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, υπηρετεί τη στόχευση για εξορθολογισμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την ενίσχυση της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Είναι βέβαια πατερναλιστικό να λέει η κ. Κεραμέως ότι θέλει να «προστατεύσει» έναν εισακτέο με χαμηλή βαθμολογία εισαγωγής στο ΑΕΙ, επειδή η ίδια θεωρεί ότι εκείνος δεν θα καταφέρει εύκολα να αποφοιτήσει. Ορθότερο θα ήταν να είχαμε ένα αξιόπιστο εθνικό απολυτήριο, με βάση το οποίο οι 18χρονοι θα διεκδικούσαν θέση στα ΑΕΙ ή στη μεταλυκειακή επαγγελματική εκπαίδευση. Δεν έγινε εφικτό εξαιτίας των στρεβλώσεων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Ωστόσο, η επιλογή της κ. Κεραμέως για την ΕΒΕ σαφώς κινείται στη σωστή κατεύθυνση αφού –εκτός από τη μόρφωση που προσφέρουν οι πανεπιστημιακές σπουδές– οι νέοι έχουν την προσδοκία με το πτυχίο τους να βρουν δουλειά. Ο μετασχηματισμός που προκάλεσε σε οικονομία και κοινωνία, η χρεοκοπία έχει σαφές αποτύπωμα στον δημόσιο τομέα, που συρρικνώνεται. Είναι λοιπόν απόλυτος λαϊκισμός τα κόμματα να τάζουν εύκολη πρόσβαση στα ΑΕΙ – γεγονός που ουδέποτε αποφασίσθηκε, και λόγω έλλειψης υποδομών των ιδρυμάτων.
Το σοκ που προκάλεσαν οι 17.762 κενές, λόγω ΕΒΕ, θέσεις στα ΑΕΙ είναι χρήσιμο και στους πανεπιστημιακούς. Συντηρούμε τμήματα, και δη στην περιφέρεια, στα οποία έως τώρα πολλοί φοιτητές εισάγονταν, λιγότεροι φοιτούσαν και ακόμη λιγότεροι αποφοιτούσαν και σε χρόνο πέραν της εξαετίας. Αυτό το ακαδημαϊκό ξεχείλωμα πρέπει να συμμαζευτεί. Η Νίκη Κεραμέως τόλμησε να κάνει ένα σημαντικό βήμα, αγνοώντας τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών και των πολιτευτών που, κοιτώντας τη μικρή εικόνα, εστιάζουν μικροπολιτικά στα συμφέροντα της εκλογικής «πελατείας» τους.
