Μία είδηση που πέρασε στα «ψιλά» δείχνει πολλά. Καλά και κακά. Η Ελληνική Δημοκρατία υπέγραψε τη σύμβαση για να αγοράσει 44 τορπίλες για τα υποβρύχια 214ΗΝ, τα οποία θεωρούνται σημαντικό ατού έναντι της Τουρκίας. Τα καλά νέα είναι ότι μία ακόμη αδικαιολόγητη και μακροχρόνια εκκρεμότητα βρήκε τη λύση της. Τα κακά νέα είναι ότι η έλλειψη σοβαρότητας και συνέχειας του ελληνικού κράτους υπονομεύει διαρκώς την εθνική ασφάλεια της χώρας. Εχουμε τη μοναδική ικανότητα να πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο· από τις πανάκριβες λίστες εξοπλισμών στον άκρατο λαϊκισμό, που οδηγεί σε παραλογισμούς. Πού οδηγούν αυτά; Σε εκατοντάδες τανκς τύπου Leopard, τα οποία έμειναν για χρόνια χωρίς βλήματα. Σε υποβρύχια τα οποία αρχικώς διαλαλούμε ότι… γέρνουν, μετά τα διαφημίζουμε ως υπερόπλο και κατόπιν παραγγέλνουμε –με πολύ μεγάλη καθυστέρηση– τις τορπίλες που όντως τα καθιστούν υπερόπλα, γιατί έως τώρα ήταν φορτωμένα με τορπίλες προηγούμενης γενιάς.
Και όλα αυτά γιατί; Επειδή πάμε από την ακολασία της διαφθοράς στον απόλυτο φόβο να βάλει κάποιος αρμόδιος μια υπογραφή. Η λύση βρίσκεται προφανώς κάπου στη μέση, στη διαφάνεια που συνδυάζεται με την αποτελεσματικότητα.
Εχουν κοστίσει πολύ ο πολιτικαντισμός, ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός και η θεσμοθετημένη διαφθορά στην εθνική άμυνα. Οταν η Τουρκία έφτιαχνε αμυντική βιομηχανία μετά το εμπάργκο για την Κύπρο, για να μην είναι ξανά όμηρος των ΗΠΑ ή όποιου άλλου, εμείς παραδίδαμε ό,τι υπήρχε στους διεφθαρμένους και στους άχρηστους. Είναι ασύλληπτη η ασυμμετρία ανάμεσα στα όσα διατυπώνονται κατά καιρούς στον δημόσιο διάλογο και στα όσα γίνονται επί του πεδίου. Διότι οι χώρες δεν θωρακίζονται με μεγάλα λόγια, παρελάσεις και φανφάρες, αλλά με μεθοδικό επαγγελματισμό και πρακτική αποφασιστικότητα.
Κάποια μέρα θα φτάσουμε στο σημείο να μη θεωρείται είδηση η αγορά 44 τορπιλών…
