Η είδηση είναι ότι μετατίθεται η εμφάνιση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας για ευθετότερο χρόνο. Ο εστί μεθερμηνευόμενον, πως μάλλον θα πρέπει να την ξεχάσουμε. Η μετάθεση αυτή για το άγνωστο μέλλον ήταν μάλλον αναμενόμενη από τη στιγμή που απομακρύνθηκε από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ο εξαιρετικός Μιχ. Χρυσοχοΐδης.
Είναι αλήθεια πως είχαν εγκαίρως επισημανθεί οι δυσκολίες στην εφαρμογή αυτού του μέτρου. Τι θα συνέβαινε με τις οργανωμένες επιθέσεις που, μετά βεβαιότητος, θα δέχονταν οι πανεπιστημιακοί αστυνομικοί από οργανωμένες ομάδες αναρχοαυτόνομων και όχι μόνον; Πώς θα αμύνονταν δέκα εναντίον πενήντα επιτιθέμενων κρανοφόρων – ροπαλοφόρων; Θα γίνονταν οι χώροι των ΑΕΙ πεδίο μάχης; Και η βία που δέχονται οι καθηγητές μέσα στα γραφεία τους πώς θα αντιμετωπιζόταν; Αυτά ήταν τα κρίσιμα αρνητικά σημεία στην ίδρυση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, που θα είχαν για την κυβέρνηση πολιτικό κόστος. Αλλά πέραν τούτου, και επί της αρχής, είναι συζητήσιμη η χρησιμότητά της. Είναι γνωστό ότι, εν πολλοίς, η βία εντός των πανεπιστημιακών χώρων ασκείται με καταδρομικές επιχειρήσεις ομάδων που η κυρίως δράση τους είναι εξωπανεπιστημιακή. Συνεπώς, αν αυτές οι ομάδες εξαρθρωθούν, θα περιορισθεί σημαντικά η βαριά παραβατικότητα εντός των ΑΕΙ. Και αυτό συνέβη επί υπουργίας Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ο οποίος εισέπραξε και τα σχετικά εύσημα.
Ενας άλλος εξίσου σοβαρός λόγος που αποφάσισε η κυβέρνηση τη «χρονική μετάθεση» της εμφάνισης της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας ήταν ο φόβος μήπως διαταραχθούν και άλλο οι ήδη κακές σχέσεις της με ένα σημαντικό τμήμα της νεολαίας. Οι σφυγμομετρήσεις μπορεί να έδειξαν πως, επί του συνόλου, το συγκεκριμένο μέτρο ήταν πλειοψηφικά αποδεκτό, όμως ένα ποσοστό κοντά στο 70% των νέων αντιδρούσε. Πολιτικά, δεν υπήρχαν περιθώρια για περαιτέρω ρήξη με αυτό το σημαντικό κομμάτι της νεολαίας. Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση δεν βρήκε στήριξη από δυνάμεις εντός του πανεπιστημίου για την εφαρμογή του μέτρου. Και είναι αυτονόητο ότι ουδέν μέτρο αποδίδει αν δεν το στηρίζουν αυτοί που κυρίως τους αφορά. Για μία ακόμη φορά οι πανεπιστημιακοί αρκέστηκαν στον ρόλο του παρατηρητή των γεγονότων, λες και η φραστική και σωματική βία ασκείται σε κάποιους άλλους.
Ο κ. Θεοδωρικάκος καλείται να υπερβεί έναν πήχυ που έχει τεθεί ψηλά από τον προκάτοχό του. Και η αντιμετώπιση των μπαχαλάκηδων αποτελεί βασικό κριτήριο για την αξιολόγησή του.
