Κάποιοι ονειρεύονται «πολυμετοχικές» και αδύναμες κυβερνήσεις. Για πολλούς και διαφόρους λόγους. Είναι όμως η Ελλάδα μια χώρα που μπορεί να κυβερνηθεί σε συνθήκες απλής αναλογικής; Πολύ δύσκολα. Είναι άλλωστε μια οριακά κυβερνήσιμη χώρα υπό κανονικές συνθήκες.
Στο πολιτικό μας DNA δεν υπάρχει καθόλου η κουλτούρα των συνεργασιών και της συναίνεσης. Επικρατεί εδώ και δεκαετίες το αξίωμα «ο θάνατός σου η ζωή μου». Οσο και να έχουν μικρύνει σχετικά οι διαφορές στον πυρήνα των σοβαρών ζητημάτων, το χάσμα ανάμεσα στους πολιτικούς μας ηγέτες και τα βασικά κόμματα είναι τεράστιο. Η μόνη περίπτωση που μπορεί κάποιος να φανταστεί να κάθονται στο ίδιο τραπέζι είναι έπειτα από μια περιπέτεια, όπως συνέβη, π.χ., το 2015 στο παρά πέντε του Grexit. Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να φτάσουμε ένα βήμα πριν από την άβυσσο για να διαπιστώσουμε αν αντέχουμε συμμαχικές κυβερνήσεις. Γιατί η πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα είναι αυτή που μπορεί εύκολα να μας σπρώξει στην περιπέτεια.
Αυτή την περίοδο, για παράδειγμα, είναι πολλοί οι άνθρωποι και οι εταιρείες που θέλουν είτε να επενδύσουν είτε να αποκτήσουν μια βάση στην Ελλάδα. Οταν ρωτούν για τη χώρα αναφέρονται φυσικά στα προβλήματα της Δικαιοσύνης και της δημόσιας διοίκησης, καθώς και στον απρόβλεπτο παράγοντα που λέγεται Τουρκία. Ενα πράγμα όμως τους ανησυχεί πάνω απ’ όλα: αν η χώρα πρόκειται να περάσει περιόδους ακυβερνησίας και να ξαναμπεί σε περιπέτειες. Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας και να ξεχαστούν. Περιθώρια για πισωγυρίσματα δεν υπάρχουν.
Η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία. Θα περάσουν χρόνια για να έχουμε τη δυνατότητα να περιμένουμε μήνες προκειμένου να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις για μια νέα κυβέρνηση. Ή έως ότου απαιτήσουμε, ως μέσα ενημέρωσης, να καθίσουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί στο ίδιο τραπέζι το βράδυ των εκλογών. Οσο για το ελληνικό κράτος, δουλεύει στο ρελαντί μήνες πριν και μετά τις εκλογές. Σε συνθήκες πολιτικής ακυβερνησίας δεν θα δουλεύει καθόλου.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πολλές και δύσκολες απειλές: τις πυρκαγιές, το δημόσιο χρέος, την Τουρκία. Πρόκειται για ζητήματα που απαιτούν γρήγορες αποφάσεις και μια ενιαία αντίληψη για τους απαραίτητους χειρισμούς, η οποία σπανίζει και στις μονοκομματικές ακόμη κυβερνήσεις.
Φυσικό είναι όσοι νιώθουν απαραίτητοι ή εκτός παιχνιδιού να θέλουν να μπουν ή να ξαναμπούν στο γήπεδο. Ο κίνδυνος είναι να βρεθούμε με ένα χαοτικό σενάριο που το αν ο τόπος θα μπορεί να κυβερνηθεί να μην εξαρτάται από τους απαραίτητους, αλλά από παλαβούς και ακραίους.
