Μπορεί η Φώφη Γεννηματά να γεννήθηκε και να μεγάλωσε μέσα στην πολιτική, αλλά δεν προοριζόταν απαραιτήτως για μια τέτοια καριέρα. Από νεαρή ηλικία έζησε τις μικρές και μεγάλες στιγμές του ΠΑΣΟΚ δίπλα στον πατέρα της Γιώργο Γεννηματά, ο οποίος είχε το προνόμιο να τον εκτιμούν και να τον αγαπούν και πάντως να τον σέβονται ακόμη και οι αντίπαλοί του.
Ως άξια κόρη σε αυτό τον ξεπέρασε. Τόσο στη ζωή της όσο και στην πολιτική δράση που ανέπτυξε μετά την απώλεια του πατέρα της, κατάφερε να κερδίσει εχθρούς και φίλους με τον χαρακτήρα της. Υπήρξε υπόδειγμα ήθους και σθένους ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της. Δεν άφησε ποτέ τον πόνο να την καταβάλει και γι’ αυτό έγινε σύμβολο θάρρους και ελπίδας, μιλώντας ανοικτά για το πρόβλημα υγείας που τη βασάνισε ανελέητα.
Ποτέ της δεν το χρησιμοποίησε, όμως, για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη. Το μεγάλο κατόρθωμά της ήταν να διώξει τον φόβο από χιλιάδες ανθρώπους όταν βρέθηκαν οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους αντιμέτωποι με τον καρκίνο.
Τόσο στη ζωή της όσο και στην πολιτική δράση που ανέπτυξε μετά την απώλεια του πατέρα της, κατάφερε να κερδίσει εχθρούς και φίλους με τον χαρακτήρα της.
Η συμβολή της στη στήριξη των καρκινοπαθών υπήρξε μοναδική και θα μείνει έτσι στο διηνεκές. Τη φράση του πατέρα της, «αρνούμαι να δεχθώ ότι ο καρκίνος είναι ανίκητος», η Φώφη την έκανε πράξη για πολλά χρόνια και κέρδισε πολλές μάχες αγέρωχη και χαμογελαστή έως την ύστατη ώρα.
Το πιο ηχηρό μάθημα προς όλους μας το έδωσε με τον θάνατό της και όσα ακολούθησαν στην τελετή μέχρι την τελευταία της κατοικία. Η πανελλήνια συγκίνηση και τα σπαρακτικά αλλά τρυφερά λόγια των παιδιών της, των συντρόφων της και των πολιτικών της φίλων και αντιπάλων ίσως για πρώτη φορά ηχούσαν τόσο ταιριαστά με τον χαρακτήρα και τη ζωή της. Αν αυτές οι στιγμές ομοψυχίας του πολιτικού κόσμου, που είχαν ευθεία αντιστοίχιση με τα αισθήματα των πολιτών, αφήσουν κάτι για τη συνέχεια θα είναι και αυτό ένα μεγάλο κέρδος για το τόπο που μας αφήνει με την απώλειά της η Φώφη.
Το ίδιο ισχύει προφανώς και για την παράταξή της, αρκεί οι πρωταγωνιστές της να αντιληφθούν το χρέος τους και να κινηθούν, αν όχι με τη μεγαλοψυχία εκείνης, τουλάχιστον με τον σεβασμό που αρμόζει στην περίσταση. Μπορεί να μοιάζει κυνικό, αλλά είναι βέβαιο ότι με τη συγκίνηση και τις μνήμες που προκάλεσε η απώλειά της ο πολιτικός της χώρος μετά τον θρήνο μπορεί να ξαναβρεί την ελπίδα και να ανασυνταχθεί.
Το πολιτικό κενό υπάρχει και αν κινηθούν με ενότητα, σοβαρότητα και καθαρές κουβέντες, όπως θα απαιτούσε κι εκείνη, ίσως κάνουν το θαύμα της αναγέννησης. Ενας πολιτικός χώρος που πλήρωσε δυσανάλογα βαρύ τίμημα τα τελευταία χρόνια της κρίσης, αλλά είναι αναγκαίος για την ισορροπία του πολιτικού μας συστήματος.
