Δύο δημοσιογράφοι κλήθηκαν να απολογηθούν με βαρύτατες κατηγορίες για την ανάμειξή τους στην υπόθεση Νovartis. Είναι ανθρώπινο οι ίδιοι να αντιδράσουν. Σε κανέναν δεν αρέσει ο ρόλος του κατηγορουμένου, πολύ δε περισσότερο σε αυτούς που ήταν μονίμως κατήγοροι. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί έσπευσαν προς συμπαράστασή τους σχεδόν όλοι οι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εχουν άποψη επί των κατηγοριών; Γνωρίζουν κάτι παραπάνω από τους εισαγγελείς που χειρίζονται επί μήνες την υπόθεση;
Είναι σαφές πως για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον νομικό πολιτισμό που απορρέει από αυτήν, όλοι είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως της ενοχής τους. Αυτό, για όσους πιστεύουν στο συγκεκριμένο πολίτευμα, είναι αξίωμα και ως γνωστόν τα αξιώματα δεν χρειάζεται να αποδεικνύονται.
Να υπενθυμίσω, όμως, στον αναγνώστη πως επί των ημερών της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επικρατούσε άλλο αξίωμα. «Αν είναι αθώοι, ας πάνε στη Δικαιοσύνη να αποδείξουν την αθωότητά τους», δήλωνε ανερυθρίαστα υπουργός της κυβερνήσεως, υιοθετώντας σχολή Στάζι. Το ίδιο έλεγε και το alter ego του τότε πρωθυπουργού. Ενα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς θεωρεί τη διάκριση των εξουσιών ως λεγκαλιστικό εφεύρημα της αστικής δημοκρατίας, που αποβλέπει στον περιορισμό της ισχύος της πολιτικής εξουσίας. Τα πάντα για την Αριστερά οφείλουν να υποτάσσονται στην πολιτική, η οποία και εργαλειοποιεί όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες του κράτους. Τις θέτει στην υπηρεσία της, τις δε εγγυήσεις που ορίζουν το κράτος δικαίου τις αντιμετωπίζει ως εμπόδια στην απόλυτη άσκηση της εξουσίας της. Γι’ αυτό δεν υπάρχει κράτος δικαίου στα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το δόγμα, «αν είναι αθώοι, ας αποδείξουν την αθωότητά τους». Ούτε είναι τυχαίο το γεγονός πως ένα υπαρκτό σκάνδαλο παράνομης επιχειρηματικής δραστηριότητας, στελέχη της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το είδαν ως ευκαιρία όχι για να εντοπίσουν τους ενόχους και να καταλογισθούν ευθύνες και πρόστιμα, αλλά ως ευκαιρία για να φυλακίσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Το εύρος αυτής της μεθόδευσης το ερευνά η Ελληνική Δικαιοσύνη, η οποία οφείλει, αν η υπόθεση φτάσει στο ακροατήριο, να αποδείξει την ενοχή των κατηγορουμένων. Οι κραυγές των φίλων τους μάλλον δείχνουν πως εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια.
