Εκπέμπονται από διάφορα σημεία θρηνωδίες περί της απωλείας επαφής της Ν.Δ. –υπό τον πρόεδρό της Κυριάκο Μητσοτάκη– με την εν γένει και αορίστως καλουμένη Δεξιά.
Πρόκειται μάλλον για πολιτικώς αμήχανη διατύπωση, διότι όσο και εάν ηχεί παράδοξο, ουδέποτε έγινε απόπειρα σαφούς προσδιορισμού της έννοιας της Δεξιάς εν Ελλάδι. Παλαιός φίλος, αμετακίνητα δεξιός, ο στρατηγός Αλέξανδρος Νάτσινας, ο ιδρυτής της ΚΥΠ, έλεγε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δεξιοί αλλά ουδέποτε υπήρξε Δεξιά, όπως συμβαίνει στις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Και θα έλεγε κανείς πως είχε δίκιο.
Αδιαμφισβητήτως υπάρχουν αντικομμουνιστές πολίτες και πολιτικοί σε αυτή τη χώρα, αλλά, διαχρονικώς και σήμερα, πάρα πολλοί εξ αυτών πολιτικά ανήκουν στον χώρο των Φιλελευθέρων – στους κυριότατους αντιπάλους των Συντηρητικών.
Ευλόγως ορισμένοι θα προβάλλουν αντιρρήσεις και αντεπιχειρήματα. Αλλά δεν θα ήταν σκόπιμο κανείς να παραβλέπει πως τόσο η φιλελεύθερη όσο και η μαρξιστική θεώρηση πραγμάτων αποτέλεσαν τις δύο όψεις ενός και του αυτού νομίσματος που εισήχθη σε κυκλοφορία με τον Διαφωτισμό.
Στόχος αμφοτέρων δεν είναι η αλληλοσυντριβή των αντιπάλων παρατάξεων, αλλά η επικάλυψη χώρου πολιτικού στον οποίο δεν αποδίδεται κατηγορηματικώς πολιτικός – ιδεολογικός προσδιορισμός.
Η διαφορά –σημαντικότατη ωστόσο– ήταν ότι ο κομμουνισμός υπήρξε έκφραση της πλέον ακραίας μορφής διαφωτισμού. Ενώ ο φιλελευθερισμός ήταν μια απόπειρα να διατηρηθούν μέσα σε πλαίσιο λειτουργικό και ενιαίο όλα ανεξαιρέτως τα δυναμικά στοιχεία που αναδείχθηκαν τον 19ο αιώνα, σε μια προσπάθεια δημιουργικής – δυναμικής συνθέσεως.
Ομως, παρά την εντονότατη αντιπαράθεση των ημερών μας και τα ιδεολογικά τείχη που καθημερινώς εγείρονται, στόχος των εμπλεκομένων δεν είναι η αλληλοσυντριβή των αντιπάλων παρατάξεων, όπως ευρύτατα διακηρύσσεται, αλλά η επικάλυψη χώρου πολιτικού στον οποίο δεν αποδίδεται κατηγορηματικώς πολιτικός – ιδεολογικός προσδιορισμός.
Δεν έχει σημασία ποιους όρους πολιτικούς χρησιμοποιεί ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ή στην αντιπέρα όχθη ο κ. Αλέξης Τσίπρας για να προσδιορίσουν τον χώρο τον οποίο επιχειρούν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους. Διότι το ουσιώδες που προκύπτει είναι μια έμμεση πλην όμως σοβαρή δυσανεξία αμφοτέρων πως ο σκληρός πυρήνας που ο καθένας εκ των δύο ελέγχει δεν αρκεί προς εξασφάλιση της εξουσίας.
Εάν επιχειρούσε κανείς να συνοψίσει πράγματα που σήμερα τελούν σε κατάσταση ρευστότητος, θα έλεγε ότι οι κύριοι Μητσοτάκης και Τσίπρας θα έπρεπε να προσδιορίσουν με απόλυτη ακρίβεια ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο των πυρήνων –ιδεολογικών και πολιτικών– που εκφράζουν. Δεν θα το πράξουν όμως, διότι είναι δυσχερέστατο αλλά ταυτόχρονα και ιδιαιτέρως επικίνδυνο. Η ασάφεια όχι απλώς διευκολύνει αλλά είναι χρησιμότατη. Επιτρέπει την πολιτική αφρολίσθηση στο ελλαδικό και διεθνές πολιτικό – οικονομικό περιβάλλον. Τα άλλα θα προκύψουν ως εκ του περισσού ή εκ συμπτώσεως. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, καλώς ή κακώς.
