Η θλιβερή και κυνική εξιστόρηση των γεγονότων του 2007 από έναν δήμαρχο που στοίχισε το χαρτοφυλάκιο σε έναν αφελή υπουργό μπορεί να μας ξάφνιασε, αλλά δεν θα έπρεπε. Τα χάχανα και η μπουρδολογία για μια καταστροφή με βαριές ανθρώπινες απώλειες ήταν που δικαίως προκάλεσαν την επιβολή πολιτικών κυρώσεων. Για τις ανίερες συμμαχίες που ακολούθησαν εκείνη την αμαρτωλή περίοδο αρκετά χρόνια μετά, επίσης γνωρίζουμε.
Επί της ουσίας όμως όλοι μας ξέραμε τι συνέβη τότε και τι συνέβαινε πάντοτε στις σχέσεις πολιτών και πολιτικών. Το σύνδρομο του «Μαυρογιαλούρου» είναι σύμφυτο με την πολιτική ιστορία του τόπου και μας συνοδεύει μεταλλασσόμενο έως τις μέρες μας.
Ο λαϊκισμός διαχρονικά έχει κοστίσει ακριβά στη χώρα και πληρώ- θηκε με βαρύ τίμημα· δεν χρειάζεται να τον ξαναζήσουμε.
Προηγούμενες δεκαετίες, οι πολιτευτές που περιόδευαν στην επαρχία κατά την προεκλογική περίοδο, μοίραζαν τσιγάρα χύμα από μεγάλες κούτες στους αγρότες σε στάνες και καφενεία. Εταζαν γεφύρια και δρόμους στα χωριά και διορισμό για τα παιδιά στην Αθήνα ή σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα. Τα έχω δει με τα μάτια μου, τα έχω ακούσει με τα αυτιά μου. Ο πολιτευτής με το κοστούμι, συνοδεία τοπικού κομματάρχη, ενίοτε στην επιστροφή του είχε φορτώσει ένα βαρέλι τυρί και ένα κατσίκι!
Αυτή ήταν η Ελλάδα. Με το πέρασμα του χρόνου τα πράγματα εξελίχθηκαν και φτάσαμε από τα χύμα τσιγάρα στις επιταγές του ευπρεπούς Γεωργίου Ράλλη το 1981 και στην… κοινωνικοποίηση του ρουσφετιού από το ΠΑΣΟΚ ή στα μετρητά του ΣΥΡΙΖΑ σε «αρχηγούς» των Ρομά στα χρόνια που ακολούθησαν. Το διαβόητο «…κατόπιν ενεργειών μου…» που συνόδευε κάθε μικρό ή μεγάλο έργο και τις πάσης φύσεως εξυπηρετήσεις από τη βασανιστική γραφειοκρατία δεν έχει μείνει μόνον ως αστείο στη συλλογική μνήμη. Είναι δυστυχώς η υπόμνηση των αμαρτωλών σχέσεων εξουσίας σε μια χώρα που οι θεσμοί και τα εργαλεία του κράτους στην καλύτερη περίπτωση υπολειτουργούν. Ασφαλώς έχουν γίνει άλματα προόδου και σήμερα έχουμε το ηλεκτρονικό θαύμα του Πιερρακάκη, αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος και συχνά οι περισσότεροι πολιτικοί ενδίδουν σε παλαιοκομματικές πρακτικές. Οταν τους κυριεύει το άγχος της εκλογής μετέρχονται θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να ικανοποιήσουν την εκλογική τους πελατεία και να εξασφαλίσουν τον σταυρό.
Το χειρότερο όμως είναι να προσχωρήσει σε αυτή τη λογική η κυβέρνηση ειδικά τώρα που πλησιάζουν εκλογές (το αργότερο σε 16 μήνες) και να αρχίσει τις αλόγιστες παροχές για να κατευνάσει δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες δυσαρέσκειες. Οι αγορές δεν συγχωρούν και προφανώς πρέπει να έχει γίνει μάθημα σε όλους ότι οι χάρες του σήμερα που δεν έχουν υγιή οικονομική βάση, είναι οι δυσβάσταχτοι φόροι του αύριο. Ο λαϊκισμός διαχρονικά έχει κοστίσει ακριβά στη χώρα και πληρώθηκε με βαρύ τίμημα και δεν χρειάζεται να τον ξαναζήσουμε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη στην ηγεσία του κόμματός του και εν συνεχεία πρωθυπουργός ως αντιπαράδειγμα σε αυτό το είδος πολιτικής συμπεριφοράς. Ως εκ τούτου δεν έχει κανένα λόγο τώρα που εκτός των άλλων διατηρεί σταθερά ισχυρό προβάδισμα να διολισθήσει σε ανάλογες πρακτικές που αργά ή γρήγορα θα τις πληρώσει και ο ίδιος και ο τόπος. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσει απανωτές σοβαρές κρίσεις και σε γενικές γραμμές ανταποκρίθηκε επιτυχώς με εξαίρεση την πρόσφατη κακοκαιρία, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να γλιστρήσει τώρα στον πάγο της Αττικής Οδού.
