«Αν έρθει κάποιος στη Γη από άλλον πλανήτη και μας ρωτήσει “Τι είναι ο ανθρώπινος πολιτισμός”, ας του παίξουμε την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν. Είναι μια απόδειξη ότι υπάρχει αυτός ο πολιτισμός, κάτι σαν τον Παρθενώνα. Ωστόσο, η 9η είναι ένα μνημείο που δεν είναι απτό», έλεγε ο Θεόδωρος Κουρεντζής σε μια συνέντευξή του στην «Ντόιτσε Βέλε» πριν από δύο χρόνια. Το περασμένο Σάββατο και την Κυριακή, που εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μαζί με τη σπουδαία ορχήστρα του, τη musicAeterna, σε δύο αστραπιαίως sold out συναυλίες, έκανε όλους εμάς τους ακροατές να αισθανθούμε ακριβώς αυτό: πως συναντηθήκαμε σύσσωμοι στον παλμό του μεγαλείου της μουσικής, ενός από τα ύψιστα επιτεύγματα της ανθρωπότητας. Οπως ο ίδιος έγινε ένα με τον Μπετόβεν, τους μουσικούς και τους χορωδούς του, έτσι και εμείς, που τους ακούγαμε και τους βλέπαμε, συνενωθήκαμε στην κορύφωση της συγκίνησης.
Στην εποχή του πανδημίας, που ο συγχρωτισμός είναι κάτι που προκαλεί άγχος, ο Κουρεντζής έδιωξε κάθε φόβο με το πάθος του. Αντί να ανησυχούμε που περιβληθήκαμε από χιλιάδες ανθρώπους –καρφίτσα δεν έπεφτε στο Μέγαρο–, ανακτήσαμε την ομορφιά του συνανήκειν, έστω κι αν είναι για λίγο, όσο κρατά μια συμφωνία. Μια κυρία που καθόταν δίπλα μου, προτού ξεκινήσει η βραδιά κοιτούσε ανήσυχη τη γεμάτη αίθουσα με τα μασκοφορεμένα πρόσωπα. Μετά το τελικό χειροκρότημα είπε: «Και κορωνοϊό να πάθουμε σήμερα, άξιζε». Ο θαυμασμός ήταν σε όλων τα σχόλια. Το υπέροχο με τον κορυφαίο Ελληνα μαέστρο είναι πως σε παρασέρνει σε έναν μουσικό στρόβιλο, ανεξάρτητα από το αν διαθέτεις μουσικό αλφαβητισμό, καλλιέργεια στην εργογραφία των μεγάλων συνθετών, «προϋπηρεσία» στα κομψά καθίσματα του Ρόγιαλ Αλμπερτ Χολ ή της Μητροπολιτικής Οπερας της Νέας Υόρκης. Μόνο ψυχική ευαισθησία χρειαζόταν για να συντονιστείς σε αυτή την απολύτως τιθασευμένη μαγεία που παράγεται από την ορχήστρα του.
Στην πλατεία και στα θεωρεία επικρατούσε απόλυτη κατάνυξη σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Η ατμόσφαιρα είχε κάτι εντελώς μυσταγωγικό. Οσοι κάθονταν στις πρώτες σειράς έβλεπαν τον Κουρεντζή να μορφάζει και να τραγουδά τα χορωδιακά μέρη. Στο τέλος, ο κόσμος ξέσπασε σε ένα λυτρωτικό χειροκρότημα, ο καλύτερος ίσως τρόπος για να του ευχηθεί για τα 50ά του γενέθλια, που είναι στις 24 Φεβρουαρίου. Αυτή ήταν, άλλωστε, η αφορμή και για τις δύο εμφανίσεις στην Αθήνα. Ενας κύριος στην άκρη της σειράς φώναζε «Χρόνια πολλά» μέσα στις επευφημίες. Ηταν ένας Ελληνας που ζούσε μόνιμα στη Στουτγκάρδη, εκεί όπου ο Κουρεντζής συνεργάζεται με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Νοτιοδυτικής Ραδιοφωνίας: «Δεν κατάφερα να τον δω εκεί ούτε σε μία συναυλία, είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια. Ομως πήρα το αεροπλάνο και ήρθα εδώ. Είμαι πανευτυχής», μας εξηγούσε. Επιστρέψαμε σπίτι με μια φοβερή ανάταση, που έδιωξε το βάρος της πανδημίας και τη σκιά του φόβου ενός πολέμου. Αν αυτό δεν είναι το γιατρικό της μουσικής, τότε τι είναι;
