Οσοι παρακολουθήσαμε την ανοικτή συζήτηση με αφορμή τη συμπλήρωση πέντε ετών από την παράδοση του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο ελληνικό Δημόσιο φύγαμε λίγο πιο ανήσυχοι για το μέλλον του μεγαλύτερου και πιο επιτυχημένου πειράματος αστικής ανάπλασης με ιδιωτικά κεφάλαια. Οι αιχμηρές αποστροφές του Ανδρέα Δρακόπουλου, προέδρου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, για τις υποχρεώσεις της ελληνικής πολιτείας έναντι του πλέον δημοφιλούς δημόσιου χώρου της πρωτεύουσας δημιούργησαν εύλογα ερωτήματα για την επόμενη ημέρα αυτού του μοναδικού πάρκου, που έχει αγκαλιαστεί από τους πολίτες. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος είχε δεσμευθεί να στηρίξει με 50 εκατομμύρια ευρώ τη λειτουργία και τη διαχείριση του Κέντρου Πολιτισμού για τα πρώτα πέντε χρόνια λειτουργίας, δηλαδή έως το 2022. Πριν από λίγες εβδομάδες το κοινωφελές ίδρυμα έσπευσε να παρατείνει για έναν ακόμη χρόνο τη δωρεά του, διότι προφανώς δεν υπήρξε καμία σχετική πρωτοβουλία (ή διάθεση) από το ελληνικό Δημόσιο.
«Το έργο αυτό δεν πρέπει να κάτσει», τόνισε ο κ. Ανδρέας Δρακόπουλος .«Και θέλει τρομερή δουλειά για να μην κάτσει. Η συνεργασία με το Δημόσιο είναι σημαντική, αλλά υπάρχει ένα κενό: το έργο έχει παραδοθεί στην ελληνική κοινωνία, ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο. Υπάρχει η φιλοσοφία ότι “εφόσον υπάρχει από πίσω το ίδρυμα άσ’ το…”. Αντιλαμβάνομαι ότι σαν χώρα, σαν κοινωνία, σαν πλανήτης τα τελευταία χρόνια έχουμε περάσει πολλά, τόσο με την κοινωνικοοικονομική κρίση όσο και με την πανδημία. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει το Δημόσιο να κοιτάξει τις υποχρεώσεις του, που δεν είναι μόνο οικονομικές. Εμείς είμαστε εδώ και βοηθάμε, αλλά μια μέρα δεν θα είμαστε. Δεν πρέπει να είμαστε».
Οι δηλώσεις του έρχονται να επιβεβαιώσουν τη βασική αγωνία των πολλών για το τι θα συμβεί στον υπέροχο αυτό χώρο όταν η διαχείρισή του παραδοθεί επί της ουσίας στο ελληνικό Δημόσιο. Μήπως να τον σκεφτούμε στα χέρια της Περιφέρειας Αττικής; Ή στα χέρια γειτονικών δήμων; Νομίζω κανείς δεν το θέλει. Είναι στοίχημα τιμής για το ελληνικό κράτος να αποδειχθεί άξιος συνεχιστής όσων ήδη απολαμβάνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια. Ο πήχυς έχει τοποθετηθεί πολύ ψηλά. Αλλά αυτές είναι οι ευκαιρίες που η πολιτεία κανονικά θα έπρεπε να αρπάζει από τα μαλλιά για να μας αποδεικνύει ότι κάτι έχει ουσιαστικά αλλάξει στον τρόπο που το κράτος μας βλέπει ορισμένα πολύ βασικά πράγματα (και αγαθά).
