Ολες αυτές τις μέρες που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην πολύπαθη Ουκρανία βλέπουμε στη χώρα μας ευτυχώς μια αισχρή μειοψηφία να δικαιολογεί συγκαλυμμένα ή ακόμη και απροκάλυπτα τη θηριωδία. Σε αυτό το συνονθύλευμα συναντά κανείς από πολιτικούς, «δημοσιογράφους» και παπάδες έως πρώην αξιωματικούς και των τριών όπλων. Οι μισθοφόροι ξεχωρίζουν από το πάθος τους και την απαγγελία της ρωσικής προπαγάνδας, ενώ οι χρήσιμοι ηλίθιοι φαίνονται από μακριά καθώς αναπτύσσουν θεωρίες συνωμοσίας που έχουμε ζήσει και σε άλλες περιόδους. Για τη μεγάλη πλειονότητα των εν Ελλάδι πουτινιστών που στρατολογήθηκαν συστηματικά πολλά χρόνια τώρα, καθίσταται περισσότερο από φανερό ότι αποτελούν έναν μηχανισμό με διασυνδέσεις και προσωπικά συμφέροντα. Για κάποιους εξ αυτών είναι ενδεχομένως ζήτημα επιβίωσης και τρέμουν τις εξαρτήσεις που οικοδόμησαν σε ανύποπτο χρόνο. Αλλοι πάλι απλώς είναι θύματα των πεποιθήσεών τους και επιμένουν σε αυτές χωρίς αρχές. Διαπιστώνεται συχνά άλλωστε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θυσιάζουν τις αρχές τους –αν διαθέτουν– στις εμμονές τους. Εχουμε ξαναζήσει ανάλογα φαινόμενα σε κρίσιμες περιόδους στον τόπο μας με τους δήθεν υπέρμαχους του πατριωτισμού που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους και τώρα αναπαράγουν αμάσητη την προπαγάνδα του Πούτιν. Είναι οι ίδιοι που μιλούσαν για αντίσταση κατά πάντων και τώρα δεν βρίσκουν μια λέξη να καταδικάσουν την πολεμική βαρβαρότητα της Ρωσίας εις βάρος μιας ανεξάρτητης χώρας. Ολοι αυτοί οι… γενναίοι σιγοψιθυρίζουν ότι κακώς η Ελλάδα έστειλε όπλα και κακοκαρδίζει τον «πατερούλη». Και δεν μιλάμε για το ΚΚΕ και κάποιους (λίγους ευτυχώς) από τον ΣΥΡΙΖΑ που νομίζουν ότι ο Στάλιν ζει. Σε αυτό το κράμα υπάρχουν όλες οι… φυλές με τις αποχρώσεις τους, που αποτελούν φυσικά μειοψηφία αλλά δημιουργούν περισσότερο θόρυβο από το μέγεθός τους. Από τους απολογητές του πουτινισμού έως τους απροκάλυπτους θιασώτες του ξεχωρίζουν ορισμένοι πρώην αξιωματικοί και μάλιστα της ανώτατης βαθμίδας που βρίσκουν φιλόξενο βήμα σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Κάποιοι από αυτούς περίπου καλούν τους μαχόμενους Ουκρανούς να παραδοθούν και εγκαλούν την ηγεσία της αμυνόμενης χώρας για τον όλεθρο που προκαλεί η Ρωσία. Με τέτοιες απόψεις και φρόνημα είναι να απορεί κανείς πώς αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν στα ανώτατα κλιμάκια της ιεραρχίας και δεν τερμάτισαν τη σταδιοδρομία τους στα πρώτα στάδια. Πέραν όλων των άλλων είναι προσβολή για την τιμή ενός αξιωματικού (έστω και πρώην) να ομιλεί για παράδοση σε έναν ηρωικά μαχόμενο λαό. Ευτυχώς που αυτοί οι επιτήδειοι αποτελούν ένα ελάχιστο ποσοστό από τα χιλιάδες ικανά και αξιόπιστα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων που με το παράδειγμά τους τιμούν τη στολή τους.
Είναι παρήγορο ότι η πλειονότητα των πολιτών συμμερίζεται την εθνική γραμμή και με πολλούς τρόπους εκδηλώνει την αλληλεγγύη της στους δοκιμαζόμενους Ουκρανούς.
Είναι παρήγορο πάντως ότι η πλειονότητα των πολιτών συμμερίζεται την εθνική γραμμή και με πολλούς τρόπους εκδηλώνει την αλληλεγγύη της στους δοκιμαζόμενους Ουκρανούς. Η εικόνα αυτή αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό και στην πολιτική ηγεσία (με τις γνωστές εξαιρέσεις) και αυτό είναι ένα δείγμα μιας κάποιας ωριμότητας. Με τις παρεμβάσεις της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς η Ελλάδα στο μέτρο των δυνατοτήτων της για λόγους αρχής αλλά και συμφέροντος οφείλει να στηρίξει την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στην Ε.E. διότι κάποια στιγμή ο πόλεμος θα τελειώσει. Η μεγάλη αυτή χώρα που τώρα δοκιμάζεται μπορεί να γίνει μέλος της Ε.Ε. και να επουλωθούν με ταχύτητα τα τραύματα του πολέμου.
