Σε μια χώρα που από την επομένη κάθε εκλογικής αναμέτρησης αρχίζει το γαϊτανάκι για το πότε θα ξαναγίνουν εκλογές αποτελεί έκπληξη η προοπτική εξάντλησης τετραετίας από τη νυν κυβερνητική πλειοψηφία. Είναι πολύ ωραία συζήτηση για τα πολιτικά καφενεία η… σύγκρουση για τον χρόνο των εκλογών και τον ανασχηματισμό κυβερνήσεων. Ολοι άλλωστε έχουν μια συνταγή επιτυχίας στη γνωστή λογική «μωρέ, ας ήμουν εγώ για ένα μήνα πρωθυπουργός…». Η ενασχόληση με την πολιτική στη χώρα μας αποτελεί αγαπημένη συνήθεια σε τέτοιο βαθμό που όμοιά της σπανίως συναντάει κανείς στην Ευρώπη. Ισως σε αυτό μπορούμε να ανταγωνιστούμε από… θέση ισχύος τους Γάλλους και τους Βρετανούς.
Ως μικρή χώρα με τόσες πολιτικές θέσεις στην αυτοδιοίκηση και στο Κοινοβούλιο, σε κάθε οικογένεια αναλογεί συνήθως και κάποιος πολιτευόμενος. Αυτό εξηγεί έως ένα βαθμό τον φανατισμό και την ανωριμότητα που συχνά εκδηλώνονται στις πολιτικές αντιπαραθέσεις σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η έλλειψη παράδοσης στην πολιτική συνεννόηση πολλές φορές έχει προκαλέσει ανηλεείς συγκρούσεις και ενίοτε διχασμό.
Ενα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν διαχρονικά οι εκάστοτε πλειοψηφίες για να ελέγξουν στο μέτρο του δυνατού την επόμενη εκλογική αναμέτρηση ήταν και ο εκλογικός νόμος. Ακόμη και τώρα που το Σύνταγμα επιβάλλει να ισχύουν οι αλλαγές στον εκλογικό νόμο μετά μια πρώτη εκλογή με τον προηγούμενο, είναι προφανής η εργαλειοποίηση αλλά και η σκοπιμότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε με την ενισχυμένη αναλογική και το μπόνους των 50 εδρών, και πάντως με το μικρότερο αθροιστικά ποσοστό των δύο εταίρων που αποτέλεσαν την κυβερνητική πλειοψηφία, φρόντισε να ναρκοθετήσει το έδαφος για τον πολιτικό του αντίπαλο. Η απλή αναλογική μπορεί να αποδειχθεί η απόλυτη παγίδα για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς είναι προφανές πως αδυνατεί να εξασφαλίσει συμμαχίες. Ακόμη χειρότερα με την προοπτική της δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης η πρόσφατη ιστορία διδάσκει πως το εκάστοτε πρώτο κόμμα σε κάθε επαναληπτική εκλογή κερδίζει υψηλότερο ποσοστό.
Η ρητή δέσμευση του πρωθυπουργού για τον χρόνο των εκλογών στο τέλος της άνοιξης του επόμενου έτους βάζει τα πράγματα στη θέση τους για πολλούς λόγους. Ξεκαθαρίζει το τοπίο στην κυβέρνησή του για να περιοριστούν διαγκωνισμοί υπουργών και βουλευτών, ενώ μεταφέρει τη συζήτηση στην αντιπολίτευση και αναγκάζει τα κόμματα να πάρουν θέση για την επόμενη μέρα. Για τον Αλέξη Τσίπρα η απελπισμένη αναζήτηση εταίρων φαντάζει μάταια. Απευθύνεται διαρκώς στον Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος δεν αποδέχεται λυκοφιλίες και δεν φαίνεται οπαδός της πολιτικής αυτοκτονίας όσο και αν δυσκολεύεται να πετύχει την κατάλληλη ισορροπία. Για τα στελέχη και τους ψηφοφόρους του συγκεκριμένου κόμματος οιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως απαγορευτική, καθώς δεν μπορούν να ξεχάσουν τις λοιδορίες και τους τραμπουκισμούς των προηγουμένων ετών. Κάποια στιγμή όμως ο αρχηγός του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ θα αναγκαστεί να απαντήσει τι θα γίνει στον τόπο αν δεν επιτευχθεί κυβερνητική πλειοψηφία μετά και τις δεύτερες εκλογές, αλλά δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί. Η θέση του πως επιδιώκει το κόμμα του να πετύχει σημαντικό εκλογικό ποσοστό ώστε να εξασφαλίσει προοπτική διεκδίκησης της εξουσίας είναι κατανοητή, αλλά δεν περιλαμβάνει όλες τις απαντήσεις στα διλήμματα που θα προκύψουν. Το γεγονός πάντως ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον έχει αναγνωρίσει ευθέως ως πολιτικό αντίπαλο μάλλον τον ευνοεί στο σκληρό πολιτικό παιχνίδι που μόλις ξεκίνησε.
