Ζέστη, μία μπουλντόζα τρυπάει τα απομεινάρια του πεζοδρομίου, δυο εργάτες φωνάζουν μεταξύ τους. Ο εργοδηγός σκύβει πάνω από έναν τοξικομανή που έχει λιποθυμήσει στη μέση της Ερμού. Τεράστιες τρύπες που έχουν ανοιχτεί στις λαμαρίνες επιτρέπουν στους διερχομένους να ρίχνουν ηδονοβλεπτικές(;)ματιές στο μέλλον της πόλης. Πλατεία Συντάγματος, ώρα 11.30 το πρωί, λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα. Οι τουρίστες προσπαθούν ζαλισμένοι να καταλάβουν πού βρίσκεται το –ανύπαρκτο– πεζοδρόμιο, αυτό που υποτίθεται ότι θα είχε διαπλατυνθεί στις αρχές του χρόνου, με βάση τις περυσινές εξαγγελίες του δημάρχου. Οι Αθηναίοι δεν εκνευρίζονται καν. Η αστική αναρχία είναι τόσο βαθιά εμπεδωμένη στη συνείδησή τους, που δεν την παρατηρούν. Το βλέμμα τους έχει εθιστεί στην αυθαίρετη περίφραξη, που ξεφυτρώνει από το πουθενά και κρύβει την κεντρικότερη πλατεία της χώρας. Τι γίνεται από πίσω; Ποιος επιτηρεί το έργο; Πότε θα τελειώσει; Υπάρχει κάποια απαίτηση για λογοδοσία από τον πολίτη; Οχι. Η καθυστέρηση θεωρείται δεδομένη.
Στα τέλη Ιουλίου του 2021 ο δήμαρχος είχε υποσχεθεί ότι το έργο θα ολοκληρωθεί σε έξι μήνες, άρα θα κάνουμε πάρτι αν έχει τελειώσει μέσα στον Αύγουστο του 2022. Ετσι έχουν γαλουχηθεί οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, να είναι ολιγαρκείς, εξοικειωμένοι με την καθυστέρηση, την υπερκοστολόγηση και την κακοτεχνία. Ούτως ή άλλως, τα περισσότερα έργα δεν απευθύνονται στους ντόπιους, αλλά στους ξένους. Ολα γίνονται βιαστικά, στο όνομα της τουριστικής κίνησης – λίγο προτού ξεκινήσει η θερινή περίοδος. Οι κάτοικοι έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται παρείσακτοι, η πόλη δεν τους ανήκει, είναι κομπάρσοι στην πασαρέλα της τουριστικής σεζόν.
Στην περυσινή ανακοίνωση του Δήμου Αθηναίων για τη μονιμοποίηση των παρεμβάσεων του Μεγάλου Περιπάτου γινόταν λόγος για μείωση ρύπων, δεντροφυτεύσεις μεγάλων δέντρων, πράσινη και αειφόρο προοπτική, λειτουργική και αισθητική βελτίωση του δημόσιου χώρου. Στη μακέτα του έργου απεικονίζονται ροζ κουτσουπιές και πράσινες γρεβιλέες, πέργκολες, παγκάκια κι ενδιαφέροντες φωτισμοί, διαβάσεις για πεζούς, έξυπνες λύσεις για άτομα με κινητικές δυσκολίες.
Σήμερα η προσωρινότητα επικρατεί της μονιμοποίησης. Η περίφραξη συρρικνώνει τον λιγοστό δημόσιο χώρο. Η πράσινη προοπτική είναι γκρίζα. Ντόπιοι, ξένοι και ΑμεΑ κάνουν σλάλομ ανάμεσα στο εργοτάξιο – σε αυτόν τον κοινωνικό εξισωτισμό προς τα κάτω δεν υπάρχουν ευνοούμενοι και «ριγμένοι». Ο μοναδικός φωτισμός είναι η εκτυφλωτική λάμψη της λαμαρίνας που αντανακλά στον ήλιο. Ο Μεγάλος Περίπατος έγινε ατελείωτος.
