Στην πρώτη πτήση με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας το 2015, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Παππάς απολαμβάνουν ένα εκλεκτό γεύμα και κάποια στιγμή ο ένας απευθύνεται στον άλλο «…ρε μ@@@ το πιστεύεις αυτό που ζούμε ή είναι όνειρο;». Η φράση (δεν έχει σημασία ποιος από τους δύο την εκστόμισε) μεταφέρεται σχεδόν αυτολεξεί με πολλά ακόμη «γαλλικά» από αυτήκοο μάρτυρα, και εν πολλοίς αποδίδει την έκπληξη που ζούσαν τη στιγμή του μεγαλείου τους. Η σκηνή ώς ένα βαθμό εξηγεί και τη μόνιμη αγωνία τους για την επιστροφή στην εξουσία. Ισως γι’ αυτό, ενώ πέρασαν τρία χρόνια από την τριπλή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019, συμπεριφέρονται σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Δεν συνεχίζουν καν από το σημείο όπου σταμάτησαν μετά την απώλεια της εξουσίας, αλλά γύρισαν πίσω στην τακτική του 2011-2015 – λες και δεν μεσολάβησαν τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησής τους. Και τώρα που είχαν μια ευκαιρία στο συνέδριό τους να κάνουν στοιχειώδη αυτοκριτική ή να αλλάξουν το πολιτικό τους σχέδιο, επιμένουν σε συνθηματολογία. Η εμμονή με την εξουσία είναι το μόνο ζητούμενο, χωρίς καμιά αναπροσαρμογή στον πολιτικό τους λόγο ούτε ένα νέο πρόσωπο στην κεντρική σκηνή.
Σε όλα τα κρίσιμα θέματα οι θέσεις τους απλώς χαϊδεύουν αυτιά. Ο λαϊκισμός είναι η συνταγή και η ξεδιάντροπη χυδαιότητα εις βάρος των αντιπάλων ο τρόπος τους στην πολιτική αντιπαράθεση. Η απέχθεια προς τους θεσμούς και η έλλειψη σεβασμού στο κράτος δικαίου επιβεβαιώθηκαν προσφάτως άλλη μία φορά. Η άρνησή τους να αποδεχθούν την αρχειοθέτηση των υποθέσεων για τη σκευωρία της Novartis δείχνει ότι είναι αμετανόητοι και θρασείς. Αυτοί που οργάνωσαν μια σκευωρία –με ερασιτεχνισμό– εις βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων για να τους βάλουν φυλακή και να κερδίσουν τις εκλογές, παραμένουν αδίστακτοι, πολιτικά πρωτόγονοι.
Ακόμη και για τη ρωσική εισβολή πατάνε σε δυο βάρκες και με δυσκολία κρύβουν πολλοί εξ αυτών τα φιλοπουτινικά τους αισθήματα. Οι αναλύσεις τους για την εισβολή αγγίζουν συχνά το όριο της ανοησίας, αν δεν είναι εκ του πονηρού. Αλλωστε, ορισμένοι είχαν αναπτύξει ειδικές σχέσεις με τη Μόσχα μέσω του συγκυβερνήτη τους, ο οποίος παραμένει διαχρονικά θαυμαστής του αυταρχικού καθεστώτος. Ακόμη χειρότερα, για τις γαλλικές εκλογές και ενόψει του δεύτερου γύρου σχεδόν πανηγυρίζουν στο ενδεχόμενο να μην εκλεγεί ο Μακρόν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Στον οικονομικό τομέα αλλά και στην πανδημία ανατρέχουν σε πρακτικές της δεκαετίας του ’80 και αναπαράγουν συνθήματα κενά περιεχομένου. Η προσφιλής τακτική των υποσχέσεων και της παροχολογίας χωρίς μέτρο, σε μια δύσκολη στιγμή για την κοινωνία, που πληρώνει βαρύ τίμημα από την ακρίβεια, είναι ένα ακόμη στοιχείο που επιβεβαιώνει πως δεν κατάλαβαν τίποτε από τα χρόνια που πέρασαν στο τιμόνι της χώρας. Αυτοί που κατέστησαν την κωλοτούμπα διεθνή λέξη νομίζουν ότι οι πολίτες ξέχασαν τις εφιαλτικές επιδόσεις τους, όταν η χώρα απέφυγε την απόλυτη καταστροφή στο παρά πέντε.
Για έναν ανεξήγητο λόγο δεν κάνουν τον κόπο να αναθεωρήσουν έστω τη ρητορική τους και μετά τα βάζουν με τις δημοσκοπήσεις που δεν τους ικανοποιούν. Φαίνεται ότι αυτά μπορούν αυτά κάνουν και όποιος περιμένει κάτι άλλο μάλλον έχει τις ίδιες αυταπάτες. Το ζητούμενο είναι το… αεροπλάνο και οι ευκολίες που το συνοδεύουν.
