Aρνητική είναι η απάντηση του Athens Pride στο αίτημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ΛΟΑΤΚΙ Αστυνομικών να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας με περίπτερο, χαιρετισμό και μπλοκ στην παρέλαση του προσεχούς Σαββάτου. Στα επιχειρήματά του επικαλείται τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και τα περιστατικά βίας από αστυνομικούς εις βάρος ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Διάβασα ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις, ότι το πρόβλημα δεν αφορά μεμονωμένες προσωπικότητες μέσα στο σώμα, αλλά την αστυνομία ως θεσμό. Υπενθυμίζει άλλωστε ότι η ιδέα της παρέλασης ξεκίνησε το 1970 με αφορμή την πρώτη επέτειο από την εξέγερση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και τις συγκρούσεις της με την αστυνομία στο Στόουνουολ Iν, στη γειτονιά Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης. Καταλαβαίνω τη λογική· ωστόσο, αναρωτιέμαι για τις συνέπειες ενός τέτοιου αποκλεισμού.
Οι αστυνομικοί που ανήκουν στην κοινότητα ως ακτιβιστές δίνουν μια μεγάλη μάχη σε ένα σώμα συντηρητικό, βίαιο, περιχαρακωμένο. Υφίστανται την καχυποψία, την καζούρα, πιθανότατα την κακοποίηση από συναδέλφους ή προϊσταμένους τους. Συχνά νιώθουν απομονωμένοι επειδή είναι ΛΟΑΤΚΙ. Τώρα το ίδιο συναίσθημα θα νιώσουν και στο φετινό Pride. Επειδή είναι αστυνομικοί. «Θέλω να παρελάσω δίπλα σε αυτούς τους μπάτσους», ήταν το σχόλιο της Αννας Κουρουπού, ακτιβίστριας και διευθύντριας του Red Umbrella, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ενιαία απάντηση σε αυτά τα διλήμματα.
Το ερώτημα δεν είναι καινούργιο, τέθηκε πέρυσι και στις ΗΠΑ, παρόλο που ένστολοι παρελαύνουν στο αμερικανικό Pride από το 1996. Αίφνης, οι διοργανωτές της παρέλασης υπερηφάνειας στη Νέα Υόρκη αποφάσισαν να απαγορεύσουν τη συμμετοχή των αστυνομικών τουλάχιστον έως το 2025, εξηγώντας ότι «η ασφάλεια την οποία υποτίθεται ότι παρέχουν μπορεί αντιθέτως να είναι απειλητική, ενίοτε επικίνδυνη για όσα μέλη της κοινότητας στοχοποιούνται με υπερβολική βία». Ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Μπιλ ντε Μπλάζιο, αποδοκίμασε την απόφαση, όπως και πολλοί αρθρογράφοι της Washington Post και των New York Times.
Το Pride θα έπρεπε να είναι μια γιορτή συμπερίληψης και όχι αποκλεισμού· μια γιορτή διαφορετικότητας, που ανοίγεται σε όποιον θέλει να συμμετάσχει και όχι ένα κλειστό κλαμπ με «σκληρή πόρτα», που κάνει αυστηρή διαλογή κι επιτρέπει την είσοδο μόνο σε όσους συνάδουν με το πνεύμα του.
