Η συνεισφορά των εθελοντών πυροσβεστών αυτές τις ημέρες, της μεγάλης ανάφλεξης και του υψηλού κινδύνου, υπογραμμίστηκε ποικιλοτρόπως. Εργάστηκαν νυχθημερόν, μαζί με τους επαγγελματίες πυροσβέστες, για να βοηθήσουν στην κατάσβεση, να σώσουν περιουσίες, δέχτηκαν δημόσια ευχαριστίες και επαίνους.
Ο ρόλος τους, πολύτιμος. Και όχι μόνο για τα προφανή. Ενισχύουν μια δραστηριότητα όχι ιδιαίτερα δημοφιλή στη χώρα μας: τον εθελοντισμό. Η Ελλάδα, σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Eνωσης (όπως η Σουηδία, η Ολλανδία, η Αυστρία, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία), εμφανίζεται να έχει χαμηλά ποσοστά εθελοντισμού. Μετά τη χιλιοτραγουδισμένη έκρηξη του 2004, η προθυμία επανήλθε στα οικεία μεγέθη. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ατομικισμός και ο εθισμός στο «λαβείν» έχουν διαμορφώσει συνειδήσεις και στάσεις ζωής. Η «κουλτούρα» της ανιδιοτελούς προσφοράς ήταν μάλλον αντιδημοφιλής. Σιγά σιγά όμως, από το 2010 και μετά, η «κοινωνία των πολιτών» άρχισε να εμφανίζεται δειλά μέσα από οργανωμένες δράσεις που αφιέρωναν χρόνο και κόπο για να ωφελήσουν το σύνολο, «όλους» και όχι μόνον «εμάς».
Δεν είναι μόνον οι φυσικές καταστροφές και η κλιματική κρίση που κάνουν τον εθελοντισμό απαραίτητο. Είναι και η κοινωνική ζύμωση που προϋποθέτει και η διαθεσιμότητα την οποία καλλιεργεί ως μέρος μιας συνεκτικής ύλης αναγκαίας για τη συνύπαρξη· τη μικρή, αναμεταξύ μας, τη μεγαλύτερη, του κόσμου.
Οι ιδιώτες (ιδρύματα, οργανισμοί, πρωτοβουλίες όπως το «Ολοι Μαζί Μπορούμε») εργάζονται συστηματικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Χρειάζεται ωστόσο και η πολιτεία να συμβάλει μεθοδικά (με τη δημιουργία μητρώων για τον εθελοντισμό και θεσμικού πλαισίου, για παράδειγμα) ούτως ώστε να δηλώσει κι εκείνη από την πλευρά της τη σημασία που δίνει στις κινήσεις αυτές. Βραβεύσεις και έπαινοι έρχονται πάντα εκ των υστέρων και είναι τιμητική αλλά όχι δραστική αναγνώριση.
Στο Πυροσβεστικό Σώμα από τις αρχές της δεκαετίας 1990 καθιερώθηκε ο θεσμός του εθελοντή πυροσβέστη, αλλά μόλις το 2011 θεσπίστηκε με (νέο) νόμο ότι η εκπαίδευσή του θα έχει ελάχιστη διάρκεια 120 ωρών και θα χορηγείται πιστοποίηση.
Η ιδιοτέλεια υπονόμευε ανέκαθεν το εθνικό μέλλον. Τόσο σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού όσο και πολιτών. Αυτή η κατακερματισμένη κοινωνία των μικροσυμφερόντων, με τον εθελοντισμό δηλώνει δέσμευση στο κοινό καλό. Ακούγεται γενικόλογο, ηχεί ηθικολογικό, είναι όμως τόσο πραγματικό όσο και εφικτό.
