Από την ιστορία με τις παρακολουθήσεις, που ταλανίζει την πολιτική ζωή και μονοπωλεί τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, έχει ενδιαφέρον να δει κανείς τι κόστος θα προκληθεί, όχι μόνον από πολιτικής πλευράς, αλλά και για τους θεσμούς και τα πρόσωπα που τους υπηρετούν.
Εχει ενδιαφέρον, για παράδειγμα, η αντίδραση της Δικαιοσύνης, που έχει αναλάβει τη διερεύνηση της υπόθεσης, των Ανεξάρτητων Αρχών που κινούνται συνταγματικά για τον έλεγχο της προστασίας των προσωπικών δεδομένων και των ατομικών δικαιωμάτων.
Η ευθύνη τους στη διαχείριση μιας κατάστασης με σαφείς θεσμικές παραμέτρους είναι αυτονόητα σημαντική. Γι’ αυτό η ιστορία με τις παρακολουθήσεις είναι βέβαιο πως θα θέσει σε επαγρύπνηση θεσμικούς μηχανισμούς που διαθέτει η δημοκρατία και θα δοκιμάσει στην πράξη την αξία διαχείρισης των προσώπων που τους υπηρετούν.
Διότι κακά τα ψέματα. Θεσμοί υπάρχουν, αλλά εκείνοι που τους υπηρετούν φέρουν πρώτα απ’ όλα ευθύνη για την προστασία τους και τη σωστή λειτουργία τους. Οι θεσμοί ούτε αυτοπροστατεύονται ούτε είναι απρόσωποι. Τα τελευταία χρόνια όλοι έχουμε ζήσει την καταρράκωση θεσμών από προσωπικές συμπεριφορές και αξιώσεις των επικεφαλής τους, ενώ αντίθετα –σπάνια είναι η αλήθεια– θεσμοί έχουν διασωθεί ακόμη και σε δύσκολες περιόδους, διότι στο τιμόνι τους βρέθηκαν άνθρωποι με αξίες, με ήθος και με αίσθημα προσφοράς και συναίσθηση καθήκοντος.
Γι’ αυτό και η επιλογή προσώπων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις για βαριές θεσμικές θέσεις, ή για άλλες, όπου το στοιχείο της διαχείρισης ευαίσθητων θεμάτων κυριαρχεί, δοκιμάζει τις πολιτικές τους με οδυνηρά πολλές φορές αποτελέσματα.
Εχει γίνει, για παράδειγμα, γενικά αντιληπτό πόσο πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ τις επιλογές του στη Δικαιοσύνη, όπως είναι σαφές πως η παρούσα κυβέρνηση πληρώνει την έλλειψη δικαστικής επιτήρησης στην ΕΥΠ.
Θα αναρωτηθεί κάποιος. Μα η δικαστικός φταίει; H απάντηση στο ερώτημα δεν μπορεί να είναι ούτε απολύτως αρνητική ούτε απλή. Διότι ένας συνετός εισαγγελικός λειτουργός θα είχε ίσως αποτρέψει ή πάντως επισημάνει ότι η παρακολούθηση ενός πολιτικού προσώπου δεν αποτελεί μια σώφρονα επιλογή. Ετσι, στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων και των καθηκόντων που έχει στο νευραλγικό πόστο του ο επικεφαλής εισαγγελέας της ΕΥΠ, ο κάθε εισαγγελέας που υπηρετεί εκεί, έχει σημαντικές ευθύνες. Οφείλει, αυτή είναι η θεσμική του αποστολή, να έχει τα μάτια του δεκατέσσερα και να προσέχει μήπως η νομιμότητα δεν τηρείται ή αν υπάρχουν περιπτώσεις παραβίασής της. Γι’ αυτό τοποθετείται άλλωστε εκεί και όχι απλά για να υπογράφει. Ο έλεγχος της νομιμότητας μόνον τυπική διαδικασία δεν είναι. Διασφαλίζει τους κανόνες της δημοκρατίας, διασώζει τα κόμματα που κυβερνούν από μπαρούφες και από λάθη και «μαζεύει» όσους μέσα ή έξω από το κράτος επιχειρούν προς ίδιον όφελος.
Αρα, από την ιστορία με τις παρακολουθήσεις θα δοκιμαστούν, πέραν της πολιτικής, θεσμοί και πρόσωπα.
