Το θέμα της στέγασης των σχολείων είναι σύνθετο, πολυπαραγοντικό. Δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που ανέδειξε πρόσφατα η «Κ»: Στην Αττική, το «σχολείο του Ζαμπέτα», όπως ονομάζουν οι περισσότεροι Αιγαλιώτες το 9ο Δημοτικό Σχολείο της περιοχής τους (το κτίριο ανήκε στον γνωστό συνθέτη), νοικιαζόταν επί χρόνια στον δήμο από τους κληρονόμους του μεγάλου συνθέτη. Η σύμβαση ενοικίασης έληξε το 2019. Επειτα από τρίχρονη αδράνεια του δήμου, τώρα οι ιδιοκτήτες του κτιρίου έκαναν έξωση στο σχολείο. Οι γονείς των μαθητών του 9ου Δημοτικού θεωρούν ότι οι χώροι του 14ου Δημοτικού, όπου προτάθηκε να μεταστεγασθεί το σχολείο τους, δεν επαρκούν. Μετά πολλές συνεδριάσεις και πολιτικές κόντρες εντός του δημοτικού σχολείου, ο δήμος την περασμένη Τρίτη επέλεξε να προχωρήσει σε αναγκαστική απαλλοτρίωση. Στη Θεσσαλονίκη, το Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΕΕΕΕΚ) Κορδελιού στεγάζεται εδώ και 16 χρόνια σε μισθωμένο ισόγειο πολυκατοικίας, οι ένοικοι της οποίας δεν τους θέλουν. Παράθυρα δεν υπάρχουν, τα παιδιά δεν αυλίζονται και η έξοδος στο πεζοδρόμιο απαγορεύεται για την αποφυγή ατυχημάτων από διερχόμενα αυτοκίνητα. Η μεταστέγαση του σχολείου σε άλλο σχολικό κτίριο προσκρούει, σύμφωνα με τον δήμαρχο, στις αντιδράσεις των γονέων σχολείων που στεγάζονται εκεί.
Οντως, το πρόβλημα της σχολικής στέγης είναι έντονο στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου είναι δυσκολότερη η εξεύρεση οικοπέδων για να κτιστούν νέα κτίρια, αλλά η απουσία χώρων καταντά προκάλυμμα όταν το πρόβλημα χρονίζει. Θα μπορούσαν να αναζητηθούν οικόπεδα για αγορά, θα μπορούσαν να ανακαινιστούν κτίρια, γιατί να αποκλειστεί και η λύση της απαλλοτρίωσης στις περιοχές όπου πραγματικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καλυφθούν οι ανάγκες για σχολική στέγη. Χρειάζεται σοβαρός σχεδιασμός που να θωρακίζει την πολιτική αποφασιστικότητα έναντι των όποιων σκοπιμοτήτων, συμφερόντων, πιέσεων. Σπάνιες περιπτώσεις έχουμε δει στην Ελλάδα όπου υπάρχουν και τα δύο. Αντιθέτως, η αβελτηρία των τοπικών αρχόντων επαναλαμβάνεται σε σειρά κρίσιμων ζητημάτων (π.χ. πλημμύρες, πυρκαγιές). Το έλλειμμα του προσωπικού που στελεχώνει την τοπική αυτοδιοίκηση στη χώρα μας αποδεικνύεται κραυγαλέo. Είναι καθρέφτης πολιτών που θεωρούν ότι το Δημόσιο πρέπει να υπηρετεί τα συμφέροντά τους και όχι το σύνολο.
