Τη Δευτέρα το πρωί ξυπνήσαμε με δύο ειδήσεις: τις πυραυλικές επιθέσεις της Ρωσίας στις μεγάλες πόλεις της Ουκρανίας και την επιστροφή του πληθωρισμού σε ανοδική τροχιά ύστερα από μια προσωρινή, όπως φαίνεται, επιβράδυνση. Η Ευρώπη οδεύει στον πιο δύσκολο χειμώνα μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κι ενώ σε άλλες χώρες έχει γίνει μια προπαρασκευή στην ψυχολογική προετοιμασία του πληθυσμού για τις επερχόμενες δυσκολίες, στην Ελλάδα η συζήτηση μονοπωλείται από τρομολαγνικά σενάρια που εστιάζουν αποκλειστικά στις επιπτώσεις της ενεργειακής κρίσης στο πορτοφόλι μας.
Αναφέρομαι στην «ψυχολογική προετοιμασία», όχι τόσο με τον τρόπο που έχει αποπειραθεί να το κάνει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός δεν χάνει την ευκαιρία να μιλάει για τις πεπερασμένες αντοχές της ελληνικής οικονομίας να απορροφά το σύνολο των κραδασμών που προκαλούν οι αλματώδεις αυξήσεις στη διεθνή αγορά της ενέργειας. Αλλά έχω την αίσθηση ότι φτάνει η ώρα που ο πρωθυπουργός θα πρέπει να μας πει κάτι περισσότερο. Η Ευρώπη (και μαζί της και η Ελλάδα) πληρώνει το βαρύτερο τίμημα από οποιαδήποτε άλλη ήπειρο στον κόσμο εξαιτίας αυτού του αδιανόητου πολέμου. Εχουμε συνηθίσει την αντίστροφη εικόνα: την Ευρώπη ως προγεφύρωμα της ευημερούσας Δύσης. Τώρα, η εξαρτημένη από το ρωσικό φυσικό αέριο ήπειρός μας προετοιμάζεται να πληρώσει το κόστος όχι τόσο του ίδιου του πολέμου (αυτό το πληρώνουν κυρίως οι άμαχοι Ουκρανοί που ξημερώθηκαν χθες με τους ρωσικούς πυραύλους στις αυλές των σπιτιών τους), αλλά της σθεναρής στάσης της στο πλευρό του αμυνομένου.
Αυτή η λεπτή διαφορά δεν έχει εξηγηθεί λεπτομερώς στους Ελληνες πολίτες. Οι δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας δεν είναι μία ακόμη ατυχία ύστερα από δέκα χρόνια εξωπραγματικής ύφεσης και δύο χρόνια πανδημίας. Είναι και το τίμημα που πληρώνουμε γιατί ως χώρα βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Κι αν για εμάς είναι το (όλο και πιο στριμωγμένο) καλάθι της νοικοκυράς ή ο φουσκωμένος λογαριασμός του ηλεκτρικού ή ο πονοκέφαλος της θέρμανσης, ας αναλογιστούμε ότι για κάποιους άλλους (όχι πολύ μακριά από τις ανέμελες πλατείες μας και τα ξεχειλισμένα καφέ μας) είναι ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, ο ακρωτηριασμός, η καταστροφή, η προσφυγιά. Είναι ηθικό χρέος της κυβέρνησης αλλά και της υπεύθυνης αντιπολίτευσης να εξηγηθεί ότι ο δύσκολος χειμώνας που έχουμε μπροστά μας είναι ο δικός μας οβολός υπέρ των αξιών της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ζωής. Λίγες γενιές έχουν αυτή την ευκαιρία.
