Η μάχη που δίνεται τελευταία για το περιβόητο καλάθι του νοικοκυριού, ανεξάρτητα από τη σημασία που έχει έτσι και αλλιώς για κάθε οικογένεια, απλώς μας θυμίζει ότι πλησιάζουν οι εθνικές εκλογές. Ενα παλιό αξίωμα της πολιτικής λέει ότι το αποτέλεσμα της κάλπης περνάει από το πορτοφόλι και προφανώς αυτό δεν έχει αλλάξει και δεν θα αλλάξει μέχρι να… γίνουμε Ελβετία, κάτι που δεν αναμένεται να συμβεί σύντομα.
Η προσωπική οικονομική κατάσταση, και κυρίως η προοπτική για κάθε πολίτη, είναι καθοριστικής σημασίας και επηρεάζει ευθέως τη στάση του στις κάλπες. Τα τρία τελευταία χρόνια ζήσαμε τόσες ανατροπές, που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς. Παρ’ όλα αυτά, η χώρα και οι πολίτες έδειξαν σπάνια αντοχή και προσαρμοστικότητα σε συνθήκες πρωτοφανείς. Από την καταστροφή και τον απόλυτο φόβο με την πανδημία, φτάσαμε στον θρίαμβο της επιστήμης και στην πρωτοποριακή οργάνωση του εμβολιαστικού άθλου που έσωσε ζωές και αποκατέστησε ώς ένα βαθμό τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών. Μπορεί με άλλες λειτουργίες του το κράτος να υπονομεύει αυτή την κατάκτηση, αλλά ταυτόχρονα έγιναν άλματα σε άλλους τομείς, που δημιουργούν έναν καινούργιο κόσμο πολύ πιο ενδιαφέροντα και λιγότερο γραφειοκρατικό.
Η ευθύνη για το πού θα πάει η χώρα τα επόμενα χρόνια βαρύνει κι εκείνους που ακούν και δεν θα έπρεπε να βολεύονται με τις εύκολες υποσχέσεις, που ξέρουν ότι πλήρωσαν ακριβά στο πρόσφατο παρελθόν.
Οι απανωτές κρίσεις, πάντως, προκάλεσαν και μια παρατεταμένη εξάρτηση μεγάλου μέρους πολιτών από την επιδοματική πολιτική του κράτους, καλλιεργώντας έναν προαιώνιο δεσμό εξάρτησης και αυτό δεν είναι δείγμα προόδου. Οσο μάλιστα πλησιάζει η ώρα των εκλογών, τόσο το χειρότερο, καθώς οι αντιστάσεις χαλαρώνουν και οι πιέσεις γίνονται αφόρητες με θύμα τον ορθολογισμό. Στους λίγους μήνες που έχουμε μπροστά μας έως τις κάλπες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ακούσουμε υπερβολές και αστειότητες, όπως συμβαίνει συνήθως στις προεκλογικές περιόδους. Εκείνο που έχει σημασία, όμως, δεν είναι μόνο το περιεχόμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης όσο κυρίως και το ύφος, καθώς η χώρα έχει να αντιμετωπίσει και αυτό το διάστημα πολλαπλούς κινδύνους. Η πολιτική ένταση ως μέρος του παιχνιδιού ενδεχομένως να επισκιάσει την ουσία, όπως έχει συμβεί πολλές φορές, και να μην καταλάβουμε τελικά τι ακριβώς προτείνουν τα κόμματα για το μέλλον του τόπου. Η ευθύνη όμως για το πού θα πάει η χώρα τα επόμενα χρόνια δεν βαρύνει μόνον αυτούς που μιλάνε αλλά κι εκείνους που ακούν και δεν θα έπρεπε να βολεύονται με τις εύκολες υποσχέσεις, που ξέρουν ότι πλήρωσαν ακριβά στο πρόσφατο παρελθόν. Οι σειρήνες του λαϊκισμού, που διαπερνούν οριζοντίως και καθέτως το πολιτικό μας σύστημα, δεν καραδοκούν απλώς σε κάθε προεκλογική περίοδο, αλλά μαγεύουν σχεδόν τους πάντες αυτό το κρίσιμο διάστημα.
Αν μια ολόκληρη δεκαετία κρίσης και ακροβατισμών δεν ήταν αρκετή για να κατανοηθεί ότι οι μαγικές λύσεις υπάρχουν μόνο στο σινεμά, τότε ενδέχεται να χρειαστεί να ξαναζήσουμε μια καταστροφή, για να εμπεδώσουμε τα αυτονόητα. Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, πάντως, οι πολίτες μπορεί να είναι ευάλωτοι στις υποσχέσεις, αλλά δεν είναι και κορόιδα ώστε να ρισκάρουν την τύχη τους σε παραμύθια.
