Ενας φιλόδοξος νέος διαπιστώνει το κενό στον χώρο της παιδικής φροντίδας και αποφασίζει να το εκμεταλλευθεί. Με εφόδια την ικανότητά του και το ιερατικό σχήμα που του δίνει κύρος και αξιοπιστία, οργανώνει μια δομή που του αποφέρει δύναμη και υλικά κέρδη. Τα κίνητρά του είναι ταπεινά, τα παιδιά πρόσχημα.
Το άλλο και πιθανότερο σενάριο είναι πως τα αρχικά κίνητρα του νέου κληρικού ήταν αγνά. Διαπίστωσε το κενό και αποφάσισε να δράσει. Προικισμένος με ικανότητες κατόρθωσε μέσα σε λίγα χρόνια να στήσει έναν σημαντικό οργανισμό με παραρτήματα σε διάφορες πόλεις. Πέρασαν από τα χέρια του εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες παιδιά, συγκέντρωσε εκατομμύρια σε δωρεές, τον τίμησαν η πολιτεία και η κοινωνία. Ομως μοιάζει να έπαθε εκείνο που παθαίνουν πολλοί, κυρίως αυτοδημιούργητοι. Επεσε θύμα της επιτυχίας του.
Αν λειτουργούσαν οι ελεγκτικοί μηχα- νισμοί του κράτους, ίσως όλη η ιστορία με την «Κιβωτό» να είχε αποφευχθεί.
Από τα στοιχεία που έρχονται στο φως προκύπτει ότι το γιγάντωμα της δομής δεν το ακολούθησε η ανάλογη ενίσχυση των διοικητικών και ελεγκτικών μηχανισμών της. Το σύμπτωμα είναι γνωστό και έχει οδηγήσει πολλές ελπιδοφόρες προσπάθειες στην καταστροφή. Ο δημιουργός παρασυρμένος από την επιτυχία και τα μπράβο υπερτιμά τις ικανότητές του. Τα ξέρει όλα, τα προφταίνει όλα, δεν ανέχεται αντιρρήσεις. Κρατά ο ίδιος όλα τα χαρτιά και περιστοιχίζεται από μετριότητες, κριτήριο η υποταγή στον αφέντη και όχι η ικανότητα και η τιμιότητα. Ετσι, όσο το έργο μεγαλώνει και γίνεται πιο σύνθετο, χάνεται ο έλεγχος του μαγαζιού. Στην πορεία συχνά χάνει το αφεντικό και τον έλεγχο του εαυτού του. Η επιτυχία, η απουσία εξωτερικής τροχοπέδης χαλαρώνουν την εσωτερική πειθαρχία. Οδηγούν σε μικροπαραβάσεις αρχικά, που όσο δεν βρίσκουν εμπόδια στον δρόμο τους μεγαλώνουν. Λειτουργεί το σύνδρομο της αυτοσυγχώρεσης. Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να κρατήσει αρκετά, ιδίως όταν δεν υπάρχουν εξωτερικοί έλεγχοι, όμως αργά ή γρήγορα τελειώνει. Τότε, διαχειριστικές αδυναμίες, στραβοτιμονιές, σφάλματα που έχουν κουκουλωθεί, όλα ξεσπούν και οι δουλικοί υπηρέτες γυρίζουν κατήγοροι για να σωθούν. Ακολουθούν κυρώσεις. Το έχω δει να γίνεται συχνά στον χώρο της επιχειρηματικής δραστηριότητας αλλά και σε άλλους. Οταν πρόκειται για επιχείρηση τα πράγματα είναι απλά. Χρεοκοπεί. Στην περίπτωση όμως φιλανθρωπικής οργάνωσης, ιδίως όταν υπάρχουν παιδιά, δεν είναι απλά. Υπάρχει ο πατήρ και υπάρχει και η «Κιβωτός». Για τον πρώτο ας μη βιαζόμαστε να τον κατηγορήσουμε πριν δούμε τι θα βγάλουν οι ανακρίσεις. Για τη δομή προέχει να διατηρηθεί και να μην υποφέρουν οι τρόφιμοι. Το κενό στην παιδική φροντίδα εξακολουθεί να υπάρχει.
Είναι μεγάλο κρίμα που χαντακώθηκε μια αξιόλογη και κοινωνικά πολύτιμη προσπάθεια. Αν λειτουργούσαν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους, ίσως όλα αυτά να είχαν αποφευχθεί.
