Θεωρητικά αυτός θα ήταν ένας διαφορετικός χειμώνας. Είχαμε προετοιμαστεί για δημόσια κτίρια βυθισμένα στο σκοτάδι, για τον Ιερό Βράχο φωταγωγημένο μόνο για λίγες ώρες, τον φωτισμό των δρόμων επίσης με χρονικούς περιορισμούς. Θα ήταν ένας χειμώνας λιγότερο φωτεινός, ένας χειμώνας στερήσεων και περισυλλογής· ένας χειμώνας που θα μας θύμιζε ότι όχι τόσο μακριά από τα σπίτια μας διεξάγεται πραγματικός πόλεμος. Οι σπάταλες φωταψίες θα ήταν η ελάχιστη θυσία για εμάς, τους τυχερούς της ειρήνης.
Κάπως έτσι είχαμε κατά νουν τον χειμώνα που αχνοφαινόταν μπροστά μας. «Ο δυσκολότερος χειμώνας από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου», διαβάζαμε όταν γυρίζαμε ηλιοκαμένοι από τις διακοπές. Βρισκόμαστε ήδη στο δεύτερο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου και τίποτα δεν προμηνύει τον ζόφο για τον οποίο είχαμε ψυχολογικά προετοιμαστεί: οι εορταστικές φωταψίες των δήμων φαίνονται το ίδιο πληθωρικές με κάθε άλλη χρονιά, τα αθηναϊκά σαλόνια (και μπαλκόνια) φαίνονται κι αυτά αποφασισμένα να γιορτάσουν (έστω και με θερμοκρασίες νότιου ημισφαιρίου), τα καταστήματα βάζουν κι αυτά τα δυνατά τους. Επομένως; Αυτός είναι ο πιο δύσκολος χειμώνας μετά τον πόλεμο;
Ακόμα κι αν ισχυριστεί κανείς ότι η ενεργειακή κρίση βαίνει λιγότερο δραματική από το αναμενόμενο (οι διεθνείς τιμές έχουν αποκλιμακωθεί σημαντικά σε σχέση με το τέλος Αυγούστου, ενώ η παρατεταμένη καλοκαιρία στα μέρη μας σπρώχνει όλο και πιο πίσω τον φοβερό και τρομερό χειμώνα), σε κάθε περίπτωση αυτή η εορταστική ανεμελιά έχει δύο αναγνώσεις. Ή θα δοξάσουμε για άλλη μια φορά τον θρίαμβο της ζωής και την ακαταπόνητη ανάγκη των ανθρώπων να τηρήσουν πάση θυσία τη χριστουγεννιάτικη ρουτίνα τους (ακόμα, δηλαδή, βάζοντας λίγο πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη) ή θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι κανένας πόλεμος, καμία πανδημία, καμία κλιματική ή ενεργειακή κρίση δεν πρόκειται να μας ξεβολέψει: το τρένο θα τρέχει δαιμονισμένα στις ράγες κάνοντας μόνο μερικές υποχρεωτικές στάσεις. Οταν τα σύννεφα θα διαλύονται και ο ήλιος θα ξαναβγαίνει, όταν η καταιγίδα τραβάει για άλλους τόπους, ο μηχανοδηγός θα ανεβάζει και πάλι ταχύτητα και οι επιβάτες θα ξεμυτίζουν στα παράθυρα το ίδιο ενθουσιώδεις και ανυπόμονοι όπως και πριν. Ο θόρυβος από τις χοντρές σταγόνες της βροχής θα έχει ξεχαστεί όπως ξεχνιούνται σήμερα οι ανυπόφορες εικόνες από το ουκρανικό δράμα. Τίποτα δεν είναι ικανό να μας κάνει να ξαποστάσουμε και να κοιτάξουμε πίσω. Μόνο μπροστά, μόνο στα φώτα.
