Ουδείς, ουδέποτε ισχυρίστηκε «ότι οι βουλευτές δεν πρέπει, επ’ ουδενί λόγω, να παρακολουθούνται από τις μυστικές υπηρεσίες», όπως έγραψε ο φίλος Χαρίδημος Τσούκας («Καθημερινή» 13.12.2022). Χαριτολογώντας θα λέγαμε ότι, ειδικώς για θέματα διαφθοράς, οι πολιτικοί είναι οι πρώτοι που πρέπει να παρακολουθούνται. Πρωτίστως με μηχανισμούς ελέγχων και ισορροπιών και, αν υπάρχουν στοιχεία, με επισυνδέσεις.
Η παρεξήγηση μάλλον ξεκίνησε από τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο ο οποίος πρώτος έθεσε το θέμα, αμέσως μετά την αποκάλυψη της νόμιμης επισύνδεσης του κ. Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ και τη συνακόλουθη δήλωση του πρωθυπουργού. Μίλησε (με νομική και συνεπώς στρυφνή γλώσσα) για τις «πρόσθετες εγγυήσεις» που πρέπει να υπάρχουν όταν αποφασίζεται η παρακολούθηση κάποιου εκλεγμένου: «Το βουλευτικό απόρρητο του άρθρου 61 παρ. 3 ως ειδικότερη διάταξη θέτει, απευθείας εκ του Συντάγματος, πρόσθετα ειδικότερα όρια στις κάμψεις του τηλεπικοινωνιακού απορρήτου που προβλέπονται στο άρθρο 19 παρ. 1. Τα άρθρα 8 της ΕΣΔΑ και 7 του ΧΘΔ της Ε.Ε. ενισχύουν και δεν απομειώνουν τις εγγυήσεις» (8.8.2022)· όπου ΕΣΔΑ, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και ΧΘΔ ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.
Είναι σαφές (μετά την… αποκρυπτογράφηση) ότι ο κ. Βενιζέλος λέει ότι για την παραβίαση του δικαιώματος του απορρήτου των επικοινωνιών οποιουδήποτε πολίτη απαιτούνται εγγυήσεις δικαίου (Σύνταγμα άρθρο 19 παρ. 1). Ειδικώς για τους εκλεγμένους πολιτικούς απαιτούνται πρόσθετες εγγυήσεις (ΕΣΔΑ, ΧΘΔ), σαν αυτές που είδαμε στο Βέλγιο. Εκεί, για τη νόμιμη έρευνα στο σπίτι του ευρωβουλευτή Μαρκ Ταραμπέλα, δεν άρκεσε το ένταλμα του εισαγγελέα. Επρεπε κατά το βελγικό σύνταγμα να επιβλέπει η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου.
Αυτό, μπορεί να θεωρηθεί και ίσως να είναι ένα «προνόμιο» των εκλεγμένων. Αλλά είναι πολύ αναγκαίο αν σκεφτούμε τη μακρά ιστορία των πολιτικών διώξεων στην Ευρώπη. Εκτός των άλλων είναι και λογικό, διότι για κάθε ενοχοποιητικό στοιχείο που θα βρισκόταν στο σπίτι π.χ. ενός αντιπολιτευόμενου, ο τελευταίος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το «φύτεψε» η «κυβερνητική αστυνομία» και έτσι να ξεκινήσει ένα αχρείαστο πολιτικό πατιρντί. Η παρουσία και ο έλεγχος της προέδρου του Κοινοβουλίου ελαχιστοποιεί και αυτήν την πιθανότητα.
Ας μην ξεχνάμε ότι πρόσθετες εγγυήσεις εισάγει –και πολύ ορθώς– ο νόμος που προσφάτως ψήφισε η κυβέρνηση για τις υποκλοπές. Για νόμιμη επισύνδεση πρέπει να δώσει το «πράσινο φως» ο πρόεδρος της Βουλής.
Σε αυτό όμως που εστίασε ο κ. Βενιζέλος με τη δήλωσή του είναι το ακανθώδες ζήτημα των «εθνικών λόγων». Γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσουμε αύριο…
