Οι δημοσκοπήσεις ενδέχεται να «χάνουν» κάτι. Εχει συμβεί στο παρελθόν, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την καταγραφή της αντισυστημικής ψήφου. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι τα ευρήματά τους είναι σωστά και η Ν.Δ. προηγείται με ένα σημαντικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ και ότι το ΚΙΝΑΛ παραμένει καθηλωμένο. Πώς εξηγείται αυτό; Σε μεγάλο βαθμό από το πώς σκέπτεται ένας, ας τον πούμε έτσι, βαθιά προβληματισμένος ψηφοφόρος του μεσαίου χώρου. Ο οποίος έχει θυμώσει με τις βαριά αντιθεσμικές συμπεριφορές, την αλαζονεία κάποιων υπουργών και κάποια φαινόμενα που δεν συνάδουν με τις προσδοκίες που είχε από αυτή την κυβέρνηση.
Αυτός ο ψηφοφόρος φοβάται πρώτα απ’ όλα το μπάχαλο. Δεν θέλει νέους πειραματισμούς, συγκυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τον Βαρουφάκη, εγκλωβισμό της χώρας στον αέναο κύκλο της ακυβερνησίας μέσω απλής αναλογικής. Ο κ. Ανδρουλάκης δεν έχει καταφέρει να τον πείσει ότι αποτελεί μια σοβαρή λύση μπαλαντέρ. Γιατί έχει μια θολή και μπερδεμένη ρητορική για το αν θα κυβερνήσει με τη Ν.Δ. ή τον ΣΥΡΙΖΑ· και γιατί δεν έχει παρουσιάσει πρόσωπα και θέσεις που να πείθουν ότι θα είναι ένας αξιόπιστος κυβερνητικός μπαλαντέρ. Ο κ. Τσίπρας επίσης δεν πείθει ότι έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με το προπατορικό 3%. Προσπαθεί, αλλά το χάνει σε επίπεδο εντυπώσεων όταν λόγω κάποιων προσώπων ή θέσεων βρίσκεται απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Βρίσκεται προφανώς σε δίλημμα, όπως φάνηκε με το μπόνους στο προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας. Το πρόβλημα είναι πως όταν παίρνει μία θέση που, στο μυαλό του μικροκομματικού μικρόκοσμου ή στα social media σπάει αυγά, το κάνει αδύναμα και συνήθως αργά.
Ο κ. Τσίπρας έχει χάσει και ένα άλλο ατού. Ενα κομμάτι της κοινωνίας θεωρούσε ότι ο κ. Μητσοτάκης ποτέ δεν θα το «φρόντιζε» ή, τουλάχιστον, στον βαθμό που θα το έκανε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τον κορωνοϊό και την ενεργειακή κρίση, ωστόσο, το στερεότυπο αυτό έχει αποδυναμωθεί αισθητά. Πολύς κόσμος έχει πάρει πολλά χρήματα και ενισχύσεις τα τελευταία χρόνια.
Αυτά υπάρχουν στο μυαλό ενός κεντρώου ψηφοφόρου που μπορεί, το ξαναλέμε, να νιώθει θυμωμένος ή εγκλωβισμένος. Ο οποίος όμως θέλει τη σταθερότητα, απεχθάνεται την περιπέτεια και ψηφίζει στο τέλος της ημέρας για κυβέρνηση και πρωθυπουργό. Υπάρχουν, βέβαια, αντίστοιχοι ψηφοφόροι στα δεξιά. Η διαφορά είναι ότι αντιμετωπίζουν τα πράγματα λιγότερο εγκεφαλικά από τους κεντρώους, ο θυμός τους είναι αντισυστημικός και οδηγεί συχνά σε ένα πολιτισμικό διαζύγιο με τα κόμματα εξουσίας, τη Ν.Δ. στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι μια μικρή αλλά κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων, που σπανίως δημοσκοπήσεις ή αναλυτές μπορούν να προβλέψουν με ακρίβεια τι θα ψηφίσουν.
