Γράφαμε χθες για τη μη κυβερνητική οργάνωση «Ερυθρός Σταυρός», που αναπλήρωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τα ελλείμματα του κράτους σε μια από τις βασικότερες αποστολές του: την υγειονομική περίθαλψη. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για δεκάδες άλλες μη κρατικές οργανώσεις (η σωστή μετάφραση του non-governmental organization), όπως της Εκκλησίας, οι οποίες αιώνες τώρα έχουν αναλάβει ένα σημαντικό μέρος της πρόνοιας. Η Κοινωνία των Πολιτών προϋπήρξε του σύγχρονου κράτους, και απλώς οι οργανώσεις της βαφτίστηκαν τα τελευταία χρόνια ΜΚΟ, περισσότερο ως κατηγοριοποίηση της πολιτικής επιστήμης παρά ως καινοφανείς οργανωτικές δομές.
Μαζί με την κατηγοριοποίηση ήρθε το τσουβάλιασμα και η συκοφαντία. Οι ΜΚΟ θεωρήθηκαν κάτι σαν όργανα του Σατανά, ή έστω του Σόρος, ο οποίος ως γνωστόν χρηματοδοτεί πολλές για διάφορους σκοπούς. Η συκοφαντία καλλιεργείται στο εύφορο έδαφος της άγνοιας και έχει πολλές ρίζες. Αυταρχικοί ηγέτες, όπως ο Ορμπαν, ο Πούτιν, ο γείτονάς μας Ερντογάν κ.ά., μισούν τις ΜΚΟ που προασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μόλις προχθές ο Τούρκος επιχειρηματίας και πρόεδρος της ΜΚΟ Anadolu Kültür, Οσμάν Καβαλά, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη επειδή φέρεται να χρηματοδότησε τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις του λεγόμενου «κινήματος του Γκεζί» το 2013.
Αλλά και δημοκράτες πολιτικοί έρχονται συχνά σε σύγκρουση με κάποιες ΜΚΟ. Είτε διότι οι τελευταίες επικρίνουν κυβερνητικές πολιτικές είτε διότι στο πλαίσιο του «κατόπιν ενεργειών μου…» νιώθουν να χάνουν ένα μέρος της εκλογικής τους πελατείας. Οταν μάλιστα μπαίνουν στη μέση λεφτά –και δη πολλά, όπως στο προσφυγικό–, οι πολιτικοί εκτός από πελατεία χάνουν και τη δυνατότητα να τα μοιράσουν. Φυσικά με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε.
Από την άλλη πλευρά, πολλές ΜΚΟ οργανώθηκαν, παγκοσμιοποιήθηκαν και κάποιες γιγαντώθηκαν. Αυτό δημιουργεί φόβους σε εκείνους που πιστεύουν ότι όλα μπορεί και πρέπει να τα κάνει το εθνικό κράτος· ειδικώς σε χώρες, όπως η Ελλάδα, όπου (παρά την καθημερινή μας εμπειρία για την οργάνωση και λειτουργία του Δημοσίου) το κεντρικό κράτος θεωρείται Θεός. Και δεν βλέπουμε μόνο τις ΜΚΟ με μισό μάτι. Υποπτο είναι οτιδήποτε ξεφεύγει από τη δομή της κεντρικής διοίκησης, όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση ή οι Ανεξάρτητες Αρχές. Ενώ τα πολλά… σκάνδαλα του κεντρικού κράτους (το «λάδωμα» πάει σύννεφο, ενώ το 78% των νέων πιστεύει ότι μόνο με πολιτικό μέσον μπορείς να επιτύχεις τους σκοπούς σου) δεν οδηγούν στο συμπέρασμα της κατάργησης του κράτους, τα (σχετικώς) λίγα αληθινά σκάνδαλα των ΜΚΟ εγείρουν την αξίωση της ποδηγέτησής τους από το κράτος.
Θα συνεχίσουμε…
