Η ύπαιθρος στην Αίγινα, αυτές τις αλκυονίδες μέρες, ήταν παράδεισος, όμως δεν το χάρηκα όσο θα έπρεπε. Εχουν στάξει το φαρμάκι τους η κλιματική αλλαγή, τα πυρηνικά, ο πόλεμος στην Ουκρανία. Αντί για ξενοιασιά, ο καλός καιρός στη μέση του χειμώνα οδηγεί σε δυσάρεστες σκέψεις. Κλιματική αλλαγή, εξάπλωση των πυρηνικών όπλων, απειλές για την ύπαρξή μας στον πλανήτη Γη. Δημιουργήματα, και τα δύο του ανθρώπου, την ύπαρξη του οποίου απειλούν. Αντιμετωπίζονται; Ισως, αλλά μόνο αν συνεργάζονταν όλα τα κράτη επάνω στην εκτέλεση κάποιου προγράμματος. Πόσο ρεαλιστικό είναι να περιμένουμε κάτι τέτοιο; Ενας τρόπος θα ήταν να επικρατούσε μια υπερδύναμη που να επέβαλλε τα αναγκαία μέτρα. Τέτοια προοπτική, αν υπήρξε ποτέ, απομακρύνεται. Παγκοσμιοποίηση κάτω από έναν αφέντη, ή παγκοσμιοποίηση με εθελοντική συνεργασία φαίνονται τώρα όλο και πιο απίθανες. Αντίθετα, περνάμε στο οργουελικό μοντέλο των ευκαιριακών συνασπισμών εναντίον όποιου μοιάζει να υπερέχει. Την εξουσία στον πλανήτη διεκδικούν τώρα δύο στρατόπεδα. Το δυτικό με ηγέτη τις ΗΠΑ και το «άλλο» που αποτελούν κράτη που φοβούνται την ηγεμονία των δυτικών. Είναι ένα ρευστό και ιδεολογικά πολύχρωμο στρατόπεδο με πρωταγωνιστές την Κίνα και τη Ρωσία. Οι υπόλοιπες κρατικές οντότητες προσπαθούν να καθορίσουν τη θέση τους απέναντι στους ισχυρούς ανάλογα με τα συμφέροντα και τις εξαρτήσεις τους.
Στις αρχές του αιώνα φάνηκε για λίγο να κερδίζει έδαφος η παγκοσμιοποίηση και μάλιστα στο πρότυπο των δημοκρατικών αξιών, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελεύθερης διακίνησης και επικοινωνίας. Στην παγκόσμια ατζέντα πήρε τότε υψηλή προτεραιότητα το κλίμα και ο έλεγχος των πυρηνικών. Ηταν ένα ξέφωτο που δεν κράτησε πολύ.
Τώρα δεν υπάρχει παγκόσμια ατζέντα. Ο καθένας κοιτά τα στενά του συμφέροντα, τι θ’ αποφύγει, τι θ’ αρπάξει στην αναμπουμπούλα. Τα υπαρξιακά προβλήματα του πλανήτη οξύνονται αλλά για τις ηγεσίες αποτελούν ψιλά γράμματα, έχουν περάσει σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα. Τι έφταιξε; Ισως η Δύση που όταν είχε το επάνω χέρι προσπάθησε να επωφεληθεί, πρόδωσε το υπόβαθρο της εμπιστοσύνης που χρειαζόταν για μια κοινή προσπάθεια. Το πιο πιθανό είναι ότι οι ηγεσίες, παντού, κυνήγησαν το πλεονέκτημα. Η πείρα έχει διδάξει ότι αυτή είναι η πιο σίγουρη τακτική. Βέβαια η πείρα αποκτήθηκε σε εποχές που ο πλανήτης άντεχε στην κακοποίηση. Τώρα οι συνθήκες έχουν αλλάξει αλλά τα μυαλά των ανθρώπων αργούν να προσαρμοστούν. Τέτοιες σκέψεις μου χαλάνε τη διάθεση και προσπαθώ να τις διώξω. Στο κάτω κάτω είμαι ογδόντα πέντε ετών και όπως είπε η Σκάρλετ Ο’ Χάρα, tomorrow is another day.
