Η δημόσια διαχυτικότητα πάντα τραβάει τα βλέμματα και ο βαθμός δημοσιότητάς της είναι ευθέως ανάλογος του αριθμού των βλεμμάτων. Η γνώση τού ποιος φιλάει ποια είναι η εμβρυακή μορφή μιας ευρύτερης ανησυχίας σχετικά με το κοινωνικό μας περιβάλλον, η οποία έχει υπαρξιακό περιεχόμενο: αυτοί που φιλιούνται, παύουν να αντιμετωπίζονται ως απλά άτομα· πλέον λογίζονται ως ερωτικά υποκείμενα, ενθαρρύνοντας έτσι τις προβολές μας πάνω τους. Ως μονάδες, οι άνθρωποι είναι σχετικά διαχειρίσιμοι· ως ζευγάρια όμως πυροδοτούν άβολα ερωτήματα: Eχουμε κι εμείς αντίστοιχη ελπίδα να ζευγαρώσουμε; Είναι οι ζευγαρωμένοι πιο αποκατεστημένοι από εμάς; Υποβαθμίζουν το κοινωνικό μας στάτους; Είναι η ευτυχία μας ισοδύναμη με την ευτυχία του ζευγαριού που δείχνει παράφορα ευτυχισμένο; Μήπως απειλούμαστε από το ζευγάρι αυτό; Ο βάρβαρος σχολιασμός των δημόσιων περιπτύξεων της τραγουδίστριας Δέσποινας Βανδή και του ηθοποιού Βασίλη Μπισμπίκη, που κατέκλυσε τον δημόσιο λόγο τις τελευταίες ημέρες, είναι πολλά πράγματα, αλλά κυρίως μία έμμεση εκδήλωση ανασφάλειας εκ μέρους των σχολιαστών: ναι, η επίδειξη της ευτυχίας μπορεί να είναι κακόγουστη, υπερβολική ή γελοία, αλλά αν περισσότερο από την αδιαφορία εμπνέει τον εκνευρισμό, δεν είναι πρόβλημα των ευτυχισμένων που επιδεικνύονται, αλλά των θεατών που δεν κοιτούν τη δουλειά τους.
Αμαρτωλοί μεσήλικες
Δεν είναι, όμως, μόνο ο έρωτας που προκαλεί τη ζήλια· δεν είναι μόνο η διασημότητα, η επιτυχία και τα χρήματα των ερωτευμένων που ερεθίζουν τα μάτια και ξεραίνουν το στόμα των αλλεργικών στα μέλια· είναι η θέση που έχουν στον χρόνο οι ερωτευμένοι· η 53χρονη και ο 45χρονος που φιλιούνται, παραβιάζουν μία θεμελιώδη διάταξη του άγραφου Συντάγματος ευπρέπειας: όποιος περνάει τα 40 απαγορεύεται να διεισδύει στις περιοχές του έρωτα, γιατί ο έρωτας είναι υπόθεση των «νέων και ωραίων». Εδώ κολλάνε και τα άκομψα σχόλια για την εμφάνιση των καλλιτεχνών: μα τι φοράει πια η τραγουδίστρια στη σκηνή, δεν ντρέπεται λίγο; Μα πόσο απεριποίητος είναι και ο σύντροφός της, ούτε αυτός ντρέπεται; Η ένσταση απέναντι στην ευτυχία ξένων ανθρώπων και οι πικρόχολες επιθέσεις στα χαρακτηριστικά τους είναι στην πραγματικότητα το καμουφλάζ της προσωπικής μας πίκρας. Το ζευγάρι υπερέβη ό,τι η πλειονότητα ορίζει ως εμπόδιο στην ευτυχία της· διεκδίκησε επιτυχώς τη χαρά που οι άλλοι απέτυχαν ή δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να εντοπίσουν. Γι’ αυτό και οι ερωτευμένοι πρέπει τώρα να τιμωρηθούν για την πράξη τους: αφού δεν μπορούμε να τους χωρίσουμε, ας βγάλουμε τη χαρά τους ξινή. Γιατί η δική τους χαρά είναι η υπενθύμιση της ελλιπούς δικής μας, ενώ η ηλικία τους υπογραμμίζει το αδόκιμο των δικαιολογιών που συνηθίζουμε να επικαλούμαστε για την έλλειψη αυτή. Να που η ηλικία δεν είναι το κώλυμα που φανταζόμασταν· να που η σοβαροφάνειά μας δεν μας εξασφάλισε την ικανοποίηση που προσδοκούσαμε· μήπως τελικά φταίμε εμείς οι ίδιοι για τα χάλια μας;
Ιδιωτικές ζωές
Μιλώντας, πάντως, για ανασφάλειες, δεν θα ήταν έντιμο να παραβλέψουμε εκείνη που μαρτυρεί η υπερέκθεση. Διάσημος δεν σημαίνει διάτρητος. Προβεβλημένος δεν σημαίνει επιβεβλημένος. Υπάρχει πράγματι κάτι άχαρο στα «πηγαία» θεάματα που επαναλαμβάνονται, κι αυτό ίσως είναι πως η επανάληψη σπανίως είναι τυχαία. Πόσο πηγαίο μπορεί να είναι το εκ του αποτελέσματος αγοραίο; Τι λέει για μια σχέση το ότι πέφτουμε συνέχεια πάνω της; Τι λέει για έναν έρωτα το ότι τον γευόμαστε παρά τη θέλησή μας παντού, ακόμη κι επί σκηνής; Ισως ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να του κρατάμε το φανάρι· ίσως ότι είναι ένας έρωτας-μπαταρία: μοντέρνος, δυνατός, γεμάτος ενέργεια, αλλά που έχει ανάγκη τη φόρτιση της προσοχής μας. Ολα αυτά είναι, βέβαια, εικασίες. Μία πιο απλή πρόταση θα ήταν προτιμότερη: ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει· ας ζήσει ο καθένας τα συναισθηματικά του ύψη όπως νομίζει, είτε πρόκειται για ύψη ερωτικά είτε για ύψη ανεμοδαρμένα. Ας αναλάβει, όμως, και την αποκλειστική ευθύνη για κάθε πιθανή πτώση.
