Στις 28/2 έγινε η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, που οφείλεται σε «τραγικό ανθρώπινο λάθος», που σημαίνει στην ακαταλληλότητα υπαλλήλων, στο ρουσφέτι της τοποθέτησής τους σε θέση καλοπληρωμένη, στην ασυνεννοησία, στην αδιαφορία, στη διαφθορά, στην κοπάνα, στο μπλάνκο. ∆ηλαδή σε πράγματα της καθημερινότητάς μας. Οι πρώτες εκδηλώσεις συμπαράστασης στα τραγικά θύματα, όπως η μαζική αιμοδοσία και η συμπαράσταση γιατρών, αστυνομίας, διασωστών, ήταν αυθόρμητες. Και γι’ αυτό ελπιδοφόρες. Πολλές όμως από τις επόμενες είχαν άρωμα «ιερής αγανάκτησης» στα πρότυπα των «αγανακτισμένων» του 2011 ή της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. ∆ιαδηλώσεις, απεργίες, συναυλίες, ταλαιπωρίες, συκοφαντίες, ύβρεις. Ακόμη συνεχίζονται. Αύριο θα υποστούμε γενική απεργία που θυμήθηκαν οι ΓΣΕΕ – Α∆Ε∆Υ με το τζούφιο αίτημα «απόδοση ευθυνών», την οποία όμως ουδείς αρνήθηκε. Τούτες δεν ήταν αυθόρμητες. Ηταν οργανωμένες – μερικές με στρατιωτική πειθαρχία. Εκμεταλλεύτηκαν τα ποικιλόμορφα συναισθήματα των νέων για να φθείρουν την κυβέρνηση. Ετσι, συγκέντρωσαν πολύ κόσμο (κατά Λένιν χρήσιμους ηλίθιους), που όμως δεν είναι οπαδοί τους.
Τότε ο πρωθυπουργός θορυβήθηκε. Προσχώρησε και αυτός στην ιερή αγανάκτηση, άνοιξε το πουγκί και μοίρασε συντάξεις, διαγραφές τραπεζικών χρεών, διορισμούς στο Δημόσιο (αχ, αυτό το Δημόσιο-καταβόθρα) κ.ά. Την ίδια παραδοσιακή τακτική είχε ακολουθήσει το 2007 –κατά τον τ. υφυπουργό Πέτρο Δούκα– η κυβέρνηση Καραμανλή για τους 84 νεκρούς της φωτιάς στην Ηλεία: «Κατεβήκαμε με τσάντες, αποζημιώσαμε κόσμο και κερδίσαμε το παιχνίδι».
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην απαίτηση της μη υποψηφιότητας του τέως υπουργού Μεταφορών Κώστα Αχ. Καραμανλή. Με ιερή αγανάκτηση καταγγέλλει υποκριτικά την υποκρισία, την ώρα που οι ίδιοι κατεβάζουν υποψήφιο τον Ν. Παππά, καταδικασμένο ομόφωνα για παράβαση υπουργικού καθήκοντος.
Οι τακτικές των δύο κομμάτων μοιάζουν στο ότι αντιμετωπίζουν λαϊκίστικα τους πολίτες. Το αποτέλεσμα το είδαμε στις δημοσκοπήσεις: η Ν.Δ. κατεβαίνει, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν ανεβαίνουν. Ανεβαίνουν τα μικρά ακραία «αντισυστημικά» κόμματα. Ο λαϊκισμός της «ιερής αγανάκτησης» ενισχύει την αντίληψη ότι όλοι οι συστημικοί πολιτικοί είναι εγκληματίες. Ετσι, ανοίγει ο δρόμος για τους αντισυστημικούς τσαρλατάνους. Κάτι τέρατα σαν τη Χρυσή Αυγή, μέσα από εκδηλώσεις ιερής αγανάκτησης ανδρώθηκαν.
