Η αναπόφευκτη αλλαγή σκηνικού που σηματοδοτεί τα βήματα της Ελλάδας προς το αύριο έχει μετακινήσει τη σιδηροδρομική τραγωδία από την ειδησεογραφική κορυφή, όμως χωρίς να την επικαλύψει. Οι στρώσεις άλλων συμβάντων, οι τραπεζικές κρίσεις, η μαφία της Μυκόνου, η διαμάχη για το νερό έριξαν μόλις μια αδιόρατη στάχτη πάνω στη φωτιά των Τεμπών, που καίει ακόμη. Ούτε οι παραδοσιακοί εκτροχιασμοί της προεκλογικής δημόσιας συζήτησης έχουν μετατοπίσει το ενδιαφέρον του κόσμου από το επίκεντρο: τις έμπρακτες κινήσεις ενάντια στις εγκληματικές αμέλειες, αναβλητικότητες, ανευθυνότητες, στις πελατειακές εξυπηρετήσεις και κομματικές τοποθετήσεις, στις συντεχνιακές μεθοδεύσεις και τροχοπεδήσεις, στις διαχειριστικές αναξιότητες και δομικές προχειρότητες του Δημοσίου, που όταν συμπέσουν επέρχεται μια τρομερή καταστροφή.
Ομως στις καθημερινές αρένες έχουν στηθεί παγίδες. Οπως το ρεύμα απαξίωσης σύμπασας της κρατικής μηχανής – και αυτής που παρήγαγε νεωτερισμούς και οφέλη και εκείνης που έκλωθε κωλυσιεργίες, ιδιοτέλειες, μεροληψίες και δυνητικές συμφορές. Ή η διολίσθηση, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, στη συνήθη κομματική σύγκρουση, στην πατροπαράδοτη αδιέξοδη πόλωση. Σαν το καυτό σιδηροδρομικό κουβάρι περισσότερο να μετριέται με τη μεζούρα των προεκλογικών υπολογισμών, παρά να εικονίζεται από τον διερευνητικό φακό ως αυτό που είναι.
Ο πολύς κόσμος δείχνει να μη θέλει να ακούσει ποιο κόμμα έχει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης, αλλά την αλήθεια, όπως και σχέδια ανάταξης του κακοφορμισμένου φονικού μηχανισμού. Το πρόβλημα είναι ότι παραδοσιακά απουσιάζει από το ελληνικό πολιτικό σκηνικό η συναίνεση πάνω στον τρόπο διαχείρισης των κρίσεων, η κοινή συμφωνία επί των εργαλείων έρευνας και επί της εγκυρότητας των πορισμάτων. Και αναπαράγονται εκείνα που συνοδεύουν το δράμα: σύγχυση, αλληλοκατηγορίες, αποκαρδίωση, θυμός. Η προοπτική των εκλογών διοχετεύει την πολιτική ενέργεια στον κομματικό ανταγωνισμό και όχι σε εκείνο που έχει τόσο ανάγκη η χώρα, μια ασφαλή άσπρη μέρα.
Κάθε έντονο άλγος επιβάλλει στη συνείδηση μια αναδιάταξη προτεραιοτήτων. Κάθε εθνική συμφορά προστάζει στο πολιτικό προσωπικό την εγκατάλειψη της πεπατημένης. Ομως μέσα στο προεκλογικό κομφούζιο η πορεία των πραγμάτων επιβραδύνεται, το δέον δεν διαγράφεται καθαρά. Ισως διότι δεν εκφέρεται καθαρά, ως καταστάλαγμα μιας όψιμης σοφίας, ως σπόρος της αλλαγής μιας πολιτικής νοοτροπίας. Το υγιές δεν είναι πάντα προσφιλές.
