Γίνεται όλο και πιο απειλητικό. Μερικές φορές κόβει την ανάσα. Μαζί και την προσπάθεια να το εκτονώσει κανείς με ένα γέλιο – να το ξορκίσει καλύτερα. Λες, «γραφικότητες είναι», και το προσπερνάς. Διαβάζεις όμως τα περιστατικά και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρόκειται για προσωπικές υποθέσεις. Εμπλέκονται εκδοτικοί οίκοι και ολόκληρες πληθυσμιακές κοινότητες. Κινούνται μηχανισμοί για να εξηγήσουν, να αιτιολογήσουν, να οργανώσουν την «έφοδο» με επιχειρήματα. Συγκροτείται έτσι, δομείται για την ακρίβεια, μια άλλη πραγματικότητα, που συχνά είναι και θεσμική. Τα παραδείγματα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Πριν από λίγες ημέρες αφαιρέθηκαν από τα βιβλία της Αγκαθα Κρίστι σημεία που περιέγραφαν ένα χαρακτήρα ως μαύρο, Εβραίο ή Ρομά, σύμφωνα με την Telegraph. Προηγήθηκε η επίθεση στα βιβλία του Ρόαλντ Νταλ. Ο εκδοτικός οίκος Puffin προσέλαβε ανθρώπους για να ξαναγράψουν αποσπάσματα, «ώστε να μπορούν να τα απολαμβάνουν όλοι σήμερα». Για παράδειγμα, ο Αύγουστος Γκλουπ από το «Εργοστάσιο σοκολάτας» περιγράφεται πλέον ως «τεράστιος», με τη λέξη «χοντρός» να έχει αφαιρεθεί από κάθε βιβλίο. Η κυρία Τουίτ δεν είναι πια «άσχημη και θηριώδης», αλλά απλώς «θηριώδης». Διορθώσεις υπέστησαν και τα βιβλία του Ιαν Φλέμινγκ.
Η ασθένεια, γιατί περί ασθένειας πρόκειται, εκτός από την τέχνη, έχει απλωθεί και στην εκπαίδευση. Από ένα δημοτικό σχολείο στη Φλόριντα των ΗΠΑ, όπου η δασκάλα και διευθύντρια εξαναγκάστηκε σε παραίτηση επειδή κατηγορήθηκε πως «εξέθεσε τους μαθητές σε πορνογραφία», όταν σε μάθημα Ιστορίας Τέχνης τούς έδειξε εικόνες από τον Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγελου, το αριστούργημα της αναγεννησιακής γλυπτικής· έως το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, από τα σημαντικότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα στον κόσμο, το οποίο εκδίδει λίστα με απαγορευμένες λέξεις. Για να μη θυμηθούμε, βέβαια, ότι τα Οσκαρ ανακοίνωσαν εδώ και τρία χρόνια μια σειρά προαπαιτούμενων που στο άμεσο μέλλον (ήδη δηλαδή) θα είναι δεσμευτικά για να συμπεριληφθεί μια παραγωγή στην κατηγορία καλύτερης ταινίας. Ενδεικτικά: τουλάχιστον ένας από τους πρωταγωνιστές ή σημαντικούς δευτεραγωνιστές πρέπει να είναι Ασιάτης ή Ισπανός/Λατίνος ή αυτόχθονας/ιθαγενής ή Βορειοαφρικανός ή γεννημένος στη Χαβάη ή σε άλλα νησιά του Ειρηνικού ή, τέλος, να ανήκει σε κάποια φυλή ή εθνικότητα που υποεκπροσωπείται.
Η πολιτική ορθότητα κατέληξε εισαγγελική παρέμβαση, γεμάτη από τιμωρητικές εκφάνσεις, που σκορπάει τον φόβο, συρρικνώνει.
Οι αντιφάσεις πορεύονται τόσο ανεξέλεγκτα, ώστε οι κοινωνίες αποσυντονίζονται. Ναι, χωρίς αστερίσκους, στη συμπερίληψη. Τι γίνεται όμως όταν, αν δεν χρησιμοποιήσεις το ουδέτερο άρθρο, σου παίρνουν το κεφάλι, αν δεν βρεθεί τρανς πρωταγωνίστρια για έναν ρόλο στο λυρικό θέατρο κινδυνεύει να ματαιωθεί η παράσταση, αν επιλέξεις το λάθος επίθετο μπορεί και να απολυθείς, αν, αν… Το έδαφος είναι τόσο ναρκοθετημένο, ώστε κάθε βήμα καταλήγει να είναι μια μαρτυρική άσκηση ισορροπιών.
Οσο η πολιτική ορθότητα φώτισε συμπεριφορές και αντιδράσεις βίαιες, σεξιστικές, βαθύτατα ρατσιστικές, βοηθώντας τις κοινωνίες να ευαισθητοποιηθούν, τουλάχιστον να σκεφτούν πώς πορεύονται σε σχέση με τον άλλο, με τον αδύναμο άλλο, τόσο, πλέον, συσκοτίζει, έχοντας αποκτήσει φονταμενταλιστικά χαρακτηριστικά. Εναν τυφλό φανατισμό, που περνάει σαν οδοστρωτήρας πάνω από κείμενα, πρόσωπα, έργα τέχνης, δημιουργώντας μια ασφυκτική και επικίνδυνη ιδεολογική ομοιομορφία. Ετσι, αποδυναμώνεται ο διάλογος και εξουδετερώνεται η ανοχή. Και τι ειρωνεία, αλήθεια. Ενώ επιδίωκε την ευρυχωρία και την ανοχή, την, όχι με τη στενή έννοια, συμπερίληψη, κατέληξε εισαγγελική παρέμβαση, γεμάτη από τιμωρητικές εκφάνσεις, που σκορπάει τον φόβο, συρρικνώνει, φτωχαίνει αντί να πλουτίζει. Τρομακτική στη γελοιότητά της, γίνεται το καλύτερο εργαλείο, το πιο πειστικό επιχείρημα, στο οπλοστάσιο των απανταχού Τραμπ αυτού του πλανήτη.
