Eχουμε κοντά σαράντα ημέρες έως τις εκλογές και το καλάθι των υποσχέσεων άρχισε να ξεχειλίζει επικίνδυνα, ενώ ένας θεός ξέρει πού θα φτάσουμε έως τις 21 Μαΐου. Δεν είναι βεβαίως ούτε πρωτοφανές ούτε περίεργο που στην προεκλογική περίοδο λέγονται από υπερβολές έως ατόφια ψέματα. Μια κοινωνία εθισμένη στην κολακεία από το πολιτικό προσωπικό της χώρας απαιτεί διαρκώς και κάτι παραπάνω, με τη λογική «ό,τι πάρουμε καλό είναι». Οι κυβερνήσεις πάντοτε υποκύπτουν ευκολότερα σε πιέσεις, ενίοτε και εκβιασμούς, κοινωνικών ομάδων και οργανωμένων μικρών ή μεγάλων συμφερόντων όσο νιώθουν ότι πλησιάζει η ώρα της κρίσεως. Αλλωστε οι αριθμοί μιλούν ξεκάθαρα και αποτυπώνουν τη λεηλασία του Δημοσίου στα προεκλογικά έτη όλων των εποχών. Μια ματιά στην εκτέλεση των προϋπολογισμών του κράτους τη χρονιά των εκλογών, με εξαίρεση την περίοδο των μνημονίων, μας πείθει για το πάρτι της καταστροφής που παρατηρείται διαχρονικά. Το λογικό θα ήταν η χώρα, έπειτα από μια υπερδεκαετή περίοδο οικονομικής κρίσης που ακολούθησε τη χρεοκοπία, να έχει πάρει το μάθημά της και να σοβαρευτεί. Δυστυχώς φαίνεται ότι δεν μάθαμε σχεδόν τίποτε και επιμένουμε ως κοινωνία να ακούμε τις ευχάριστες υποσχέσεις, παρά να αξιολογούμε και ενίοτε να αποδοκιμάζουμε τα προφανή ψεύδη και τις χαριστικές μεν, αλλά καταστροφικές για τον τόπο, διευθετήσεις προεκλογικού χαρακτήρα.
Δεν φτάνει η υποκρισία τους να παριστάνουν εκ νέου τους αντισυ- στημικούς – τώρα υπόσχονται μια νέου τύπου σεισάχθεια.
Η σημερινή κυβέρνηση ακολούθησε, πέραν των άλλων, μια επιδοματική πολιτική που ξεκίνησε την περίοδο της πανδημίας από ανάγκη – και ορθώς. Το κακό είναι ότι αυτή η λογική συνεχίστηκε, προκαλώντας έναν κάποιον εθισμό στους πολίτες, που βολεύονται με το κράτος «πατερούλη». Τελευταία μοιάζει να μπαίνει ένα κάποιο φρένο, για να μην καταστραφεί σε μερικούς μήνες ό,τι χτίστηκε με κόπο και θυσίες πολλών ετών. Η οικονομία, που έδειξε μια ανέλπιστη αντοχή –καθώς για πολλούς λόγους η Ελλάδα έγινε μόδα τα τελευταία χρόνια–, δεν μπορεί να υφίσταται διαρκώς αφαιμάξεις και να στέκεται όρθια σε πείσμα ανορθολογικών επιλογών. Η κυβέρνηση οφείλει να βάλει τώρα φρένο στον εαυτό της και σε πάσης φύσεως πιέσεις από όπου κι αν προέρχονται και να μην ακολουθήσει τον λαϊκισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κοινωνία μπορεί να ωριμάσει και διά της αρνήσεως. Δεν χρειάζεται να απολογούνται οι υπουργοί για κάθε μπαρούφα της αντιπολίτευσης, που τάζει και πάλι τα πάντα στους πάντες χωρίς μέτρο. Τελευταίο δείγμα αυτής της αμετροέπειας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι εξαγγελίες για τα κόκκινα δάνεια και οι πρόδηλες ασυναρτησίες της πρότασης. Δεν φτάνει η υποκρισία τους να παριστάνουν εκ νέου τους αντισυστημικούς –αυτοί που φαλκίδευσαν τη δημόσια περιουσία για 100 χρόνια και πέρασαν όλες τις ρυθμίσεις για τη διευκόλυνση των πλειστηριασμών–, τώρα υπόσχονται μια νέου τύπου σεισάχθεια. Ακόμη χειρότερα, αποφαίνονται πως αν δεν κερδίσει ο Αλέξης Τσίπρας θα φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε διότι τον εμπόδισε η… προπαγάνδα!
