Εψήφισε η Βουλή διάταξη με στόχο τον αποκλεισμό της καθόδου στις εκλογές κόμματος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας φέρον το όνομα «Ελληνες». Αξιος ο μισθός των βουλευτών μας. Μπορούμε να είμαστε πλέον ήσυχοι. Τώρα το γέρας των εκλογών διεκδικούν ηγέτες του «δημοκρατικού» κληθέντος «τόξου». Με δύο μονομάχους προεξάρχοντες, τον «φιλελεύθερο κεντρώο» Κυριάκο Μητσοτάκη και τον ηγέτη της καθ’ ημάς προσαρμοσθείσης πλέον Αριστεράς Αλέξη Τσίπρα.
Κραυγές και συμπεριφορές πρωτόγονες δεν λείπουν και από τα δύο κόμματα που διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία. Εχουν και αυτοί οι παράφωνοι τη χρησιμότητά τους, σκέφτονται προφανώς οι «μονομάχοι». Και ίσως να έχουν δίκιο. Υπάρχουν, βέβαια, και οι συντηρητικοί δίχως κομματική εκπροσώπηση. Δυστυχώς, θα έσπευδε να υποστηρίξει κάποιος, αλλά ίσως ευτυχώς, η εποχή μας δεν είναι πρόσφορη για θεωρήσεις πολιτικές αυτού του είδους.
«Ο,τι και εάν συμβεί θα είναι επί τα χείρω και συνεπώς είναι προς το συμφέρον μας, αυτό που εντέλει θα συμβεί να είναι κατά το δυνατόν ελάχιστο», έλεγε ο Ρόμπερτ Σέσιλ, 3ος μαρκήσιος του Σόλσμπερι, ο τελευταίος μεγάλος συντηρητικός του Ηνωμένου Βασιλείου. Εξοχη θεωρητική διατύπωση, αλλά αναντίστοιχη απολύτως με την ισχύουσα πολιτική πραγματικότητα. Η όποια απόπειρα μεταφοράς του θεωρήματος σε ένα κάποιο επίπεδο κομματικό θα απέληγε εις τη γελοιοποίηση.
Ορθώς, λοιπόν, θα σπεύσουν οι πολίτες να συνταχθούν πίσω από τους διαθέσιμους κομματικούς ηγέτες. Οι περισσότεροι γιατί πιστεύουν ότι ψηφίζοντας διασφαλίζουν ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα και για την οικογένειά τους. Αλλοι για να καταψηφίσουν όποιον θεωρούν αποκλειστικά υπεύθυνο της κακοδαιμονίας μας. Και κάποιοι θα απέχουν, γιατί έχουν δει πολλά τα μάτια τους ώστε να δίνουν πίστη σε αυτοσχεδιασμούς των νέων ηγετών μας.
Υπάρχουν, τέλος, και οι κυνικοί, που ουδεμία αλλαγή μπορεί να τους τρομάξει. Αυτοί έχουν συντάξει ήδη τους επινίκιους ύμνους τους, όποια και εάν είναι η έκβαση των εκλογών. Ιδιες οι ευχές και τα συγχαρητήρια, ίδιες και οι προτροπές. Μόνο το όνομα του νικητή θα αλλάξουν. Οπως συνέβη ακριβώς όταν σοφοί και ισχυροί, πλην όμως μη κατονομαζόμενοι, ανέμεναν την έκβαση της ναυμαχίας του Ακτίου, κατά πως γράφει ο Καβάφης στο ποίημά του «Εν δήμω της Μικράς Ασίας». Υπάρχουν πάντα κάποιοι ανέγγιχτοι «και τα λοιπά και τα λοιπά».
