Υπάρχει πάντα αυτή η περιοχή του πολιτικού χάρτη που δεν μπορείς να διαβάσεις με αμιγώς πολιτικά κριτήρια. Η περιοχή την οποία νέμονται εύθραυστα, προσωποπαγή σχήματα, όπου οι σχέσεις και οι συμπεριφορές υπακούουν περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία παρά στις τάσεις και στα συμφέροντα ενός συλλογικού οργανισμού.
Στο δεξί άκρο της περιοχής, το κόμμα Βελόπουλου προβάλλει ως διάδοχος του ΛΑΟΣ και των ΑΝΕΛ – αμφότερα κόμματα που άντεξαν για δύο κοινοβουλευτικές περιόδους. Η προϊστορία δείχνει ότι από τα σχήματα αυτά επιζούν ενίοτε κάποια πολιτικά ταλέντα και τίποτε άλλο.
Σε σχέση με τους προηγούμενους αρχηγούς, ο Βελόπουλος διατηρεί απήχηση που δεν είναι πάντα αισθητή από την πολιτική αγορά στην Αθήνα. Λένε ότι η σταθερή παρουσία του σε τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς δικαιολογεί και την εκλογική του εμβέλεια στη Βόρεια Ελλάδα. Μαζί με τα σκευάσματα, διαδίδονται και οι δοξασίες, που τον κρατούν άνετα πάνω από το όριο εισόδου στη Βουλή. Γιατί να ανησυχεί;
Κουλτούρα συνεργασίας και σενάρια αποστασίας.
Θα χρειαζόταν η επιστράτευση άλλων –εξωπολιτικών– δεξιοτήτων σε όποιον θα ήθελε να διαλευκάνει ποιος λέει την αλήθεια στην πρόσφατη (τρόπος του λέγειν) «εσωκομματική» κρίση στο κόμμα του Βελόπουλου. Εχουν δίκιο οι δύο αποχωρήσαντες βουλευτές, ότι τους «έστησε» ο πρόεδρος, διοχετεύοντας ο ίδιος το δημοσίευμα που επικαλέστηκε μετά ως δικαιολογία για να τους εξορίσει από τις περιφέρειές τους; Ή έχει δίκιο ο πρόεδρος, ότι εκείνοι (κι άλλος ένας) συνωμοτούσαν όντως για να αποστατήσουν προς τη Ν.Δ. μετά τις εκλογές;
Φαίνεται φάρσα, αλλά δεν είναι. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι στην προηγούμενη Βουλή η πλειοψηφία που κατέληξε να στηρίζει την κυβέρνηση είχε συγκροτηθεί από υπολείμματα των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού, της Ενωσης Κεντρώων και μια βουλευτίνα που είχε εκλεγεί με τη Ν.Δ., αλλά κατέληξε στον ΣΥΡΙΖΑ (σε μια έμπρακτη απόδειξη για το πώς εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ την «κουλτούρα συνεργασιών» που επιθυμεί να κομίσει στα ντόπια πολιτικά ήθη). Θα μπορούσε να επαναληφθεί ένα τέτοιο ρακοσυλλεκτικό εγχείρημα, με αυτουργό αυτή τη φορά τη Ν.Δ.; Θα μπορούσε η επόμενη κυβερνητική πλειοψηφία να προκύψει, μετά τη δεύτερη κάλπη, με «ψήφο Κατσίκη»;
Αν υπάρχει όντως τέτοιο ενδεχόμενο, είναι επειδή η απλή αναλογική καταλήγει να δίνει ασύμμετρη σημασία στις σημαίες ευκαιρίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ρητορική προληπτικής καταγγελίας των συμπιλημάτων δεν έχει μόνο η Ν.Δ. – που μιλάει για τερατογενέσεις. Ομόλογη δαιμονολογία αρθρώνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας κίνδυνο «αποστασιών».
Γιατί; Διότι ακόμη και οι κήρυκες των συνεργασιών δεν έχουν φροντίσει να καλλιεργήσουν το κλίμα που θα τις ευνοούσε συντεταγμένα. Για την ακρίβεια, έχουν κάνει το αντίθετο: Εχουν ναρκοθετήσει με τοξικότητα κάθε πιθανό κοινό τόπο. Οι ίδιοι έχουν στιγματίσει τις συγκλίσεις ως συνωμοσίες.
