Δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές και όλα δείχνουν πως οι πολιτικοί συσχετισμοί, όπως διαμορφώθηκαν από την άνοιξη του 2016, παραμένουν πάνω κάτω αναλλοίωτοι. Επτά χρόνια μετά και ενώ έχουν μεσολαβήσει γεγονότα που ενδεχομένως χρειάζονταν «αιώνες», οι αριθμοί στην κατάταξη των πρωταγωνιστών δείχνουν επιμονή που ξαφνιάζει. Προηγήθηκαν ασφαλώς τρεις εκλογικές αναμετρήσεις το 2019, που επιβεβαίωσαν στις κάλπες αυτά που διαπίστωναν οι δημοσκοπήσεις από τον Απρίλιο του 2016 και έπειτα. Από τότε έως σήμερα φαίνεται πως η Ν.Δ. παραμένει σταθερά πρώτο κόμμα και παρά τα σκαμπανεβάσματα διατηρεί μη αναστρέψιμη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ και με τη δυναμική του πρώτου γύρου μπορεί να ελπίζει για αυτοδυναμία στον δεύτερο. Το ΠΑΣΟΚ, ασφαλώς με βελτιωμένα ποσοστά (σε σύγκριση με τις εκλογές του 2019), διατηρεί την τρίτη θέση, χωρίς όμως να απειλεί τον δεύτερο, όπως έδειξε ότι θα μπορούσε να συμβεί με την εκλογή τότε νέου αρχηγού. Πιο κάτω σταθερά και ενίοτε βελτιωμένα τα μεγέθη για το ΚΚΕ και μια αντοχή του κόμματος Βαρουφάκη που έχει επιλέξει τις… τρέλες και τη φασαρία για να μαζέψει τη λεγόμενη αντισυστημική ψήφο, ενώ το κόμμα Βελόπουλου δέχεται ισχυρή πίεση και ενδεχομένως να τα καταφέρει οριακά.
Σε γενικές γραμμές αυτή είναι η εικόνα έως σήμερα και δύσκολα θα έχουμε θεαματικές μεταβολές έως τις 21 Μαΐου. Γιατί όμως δεν έχει αλλάξει τίποτα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη, ενώ θα περίμενε κανείς τη φυσιολογική φθορά του χρόνου και των τεραστίων διαστάσεων κρίσεων που μεσολάβησαν; Η εύκολη απάντηση είναι πως η παρούσα κυβέρνηση, παρά τα προβλήματά της, σε γενικές γραμμές τα πήγε σχετικά καλά και πάντως σίγουρα καλύτερα από τους προηγούμενους. Μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση, όμως, είναι πως ακόμη κι αν ισχύουν τα προηγούμενα θα έπρεπε να έχει καταγραφεί μια λογική κόπωση. Οι αριθμοί όμως λένε πως μοιάζει ασήμαντη, για τον απλούστατο λόγο πως δεν υπήρξε αποδέκτης να εισπράξει την απογοήτευση που προκαλούσε η παρούσα κυβέρνηση. Ακόμη χειρότερα, η αξιωματική αντιπολίτευση για τέσσερα χρόνια πολιτεύτηκε με ραθυμία και φανατισμό χωρίς περιεχόμενο. Για παράδειγμα, ένα κόμμα που σέβεται τον εαυτό του και διεκδικεί την εξουσία, πέρα από τις αυτονόητες αλλαγές οφείλει πρωτίστως να ετοιμάσει ένα πρόγραμμα ως εργαλείο πολιτικής και επικοινωνίας. Αυτοί δεν έκαναν απολύτως τίποτα για τέσσερα χρόνια και τρέχουν τελευταίες ημέρες με κάτι μπακαλόχαρτα και κοστολογήσεις, που κάθε μέρα ανεβοκατεβαίνουν μερικά δισ. Φτάνουν μάλιστα στην απόλυτη εξαχρείωση, να κάνουν καμπάνια υπέρ της κατάργησης της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Δεν τους πέρασε όμως από το μυαλό ότι μπορεί να χαϊδεύουν τα αυτιά σε όσους αποτυγχάνουν, αλλά αυτοί που κοπιάζουν ενοχλούνται και είναι πολύ περισσότεροι. Η παραίτηση του ΣΥΡΙΖΑ από τη διεκδίκηση της πρώτης θέσης φαίνεται και από τον τρόπο που κάνει αυτή την προεκλογική εκστρατεία ο Αλέξης Τσίπρας. Δείχνει φανερά βαριεστημένος και ασκείται σε σοφιστείες, καθώς ξέρει καλά ότι δεν θα γίνει εκ νέου πρωθυπουργός, αλλά η θέση του στον ΣΥΡΙΖΑ δεν απειλείται. Ο συμβιβασμός με την ήττα, εκ των προτέρων, ίσως εξηγεί και τη χαλαρότητα στις επιλογές προσώπων στα ψηφοδέλτια, αλλά και στις διεργασίες για τις δημοτικές που έρχονται. Ο κ. Τσίπρας ενδεχομένως σκέπτεται από τώρα και ελπίζει σε ανάκαμψη στις ευρωεκλογές του 2024, που όλα είναι πιο εύκολα.
