Ο διαιτητής, λένε στην μπάλα, πετυχαίνει όταν περνάει απαρατήρητος. Από αυτή την άποψη ο δημοσιογράφος που επέλεξε η δημόσια τηλεόραση για να διαιτητεύσει την τηλεοπτική αναμέτρηση, πέτυχε με αβρότητα στον διεκπεραιωτικό του ρόλο. Ο χρόνος που σέρβιρε ο Γιώργος Κουβαράς δεν κύλησε με την ταχύτητα που απαιτεί το τηλεοπτικό θέαμα. Η συζήτηση όμως ήταν ενίοτε πιο ενδιαφέρουσα απ’ ό,τι είχε προεξοφληθεί. Ηταν ενδιαφέρουσα ακόμη και στις στιγμές που απλώς επιβεβαίωνε την ήδη σχηματισμένη εικόνα των αρχηγών – καθώς τους βλέπαμε «ζωντανά» όπως τους ξέρουμε (οι στυλιστικές πρωτοτυπίες για τις ανάγκες της σκηνοθεσίας –η πουά γραβάτα του Κουτσούμπα και το μέικ-απ Beetlejuice του Βελόπουλου– ήταν πολύ χλωμές για να διαταράξουν την οικειότητα).
Στο σημειωματάριο της τρίωρης διαδοχής μονολόγων, θα ξεχώριζε κανείς ορισμένες λέξεις, όχι ως εκπλήξεις, αλλά ως σημεία αναγνωρίσεως.
Μεσαία τάξη: Ηταν από τις πρώτες λέξεις που επέλεξε να εκστομίσει ο Αλέξης Τσίπρας, ίσως από επίγνωση ότι αυτή η τάξη τον επέλεξε κάποτε κινημένη από την οργή της, αλλά έπαψε να τον ακούει όταν υπέστη τη διακυβέρνησή του. Αυτούς είχε στον νου του όταν μετρούσε τις απαντήσεις του για την άμυνα και τα σύνορα. Σε αυτούς μηρύκασε τη διαβεβαίωση περί κοστολόγησης. Εναντι αυτών διεκδίκησε την αναπαρθένευσή του, ζητώντας «πρώτη» ευκαιρία – ξανά.
Συντάξεις χηρείας: Το ΕΚΑΣ, οι συντάξεις, οι 120 δόσεις ήταν τα μέσα που επιστράτευσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για να κρατήσει κοντά του το παλαιό ακροατήριο που έχει απομείνει στο κόμμα του. Τα «ναι μεν αλλά» για το άρθρο 16 και «ούτε ούτε» στις εναλλακτικές διακυβέρνησης, επιβεβαίωσαν ότι ο επαμφοτερισμός είναι πια η πασοκική ταυτότητα. Η αναφορά σε «συστημικά media» δικαιώνει όσους είχαν διαγνώσει τον κίνδυνο μετάλλαξης σε «ΚΚΕ του Κέντρου».
Τίποτε στο ντιμπέιτ δεν διατάραξε την οικειότητα.
Διαβουλευτικά συμβούλια: Δείγμα βαρουφακικού βερμπαλισμού και δημιουργικής ασάφειας μιας υπεράνετης παρουσίας, το ύφος της οποίας θύμισε στο τηλεθεάμον κοινό το Εγώ που κυκλοφορούσε με ξεκούμπωτη καμπαρντίνα στην Ευρώπη το 2015.
Γκέισα: Η επίκληση από τον Βελόπουλο της «Παναγίας – Γκέισας» αποζημίωσε τον υπομονετικό τηλεθεατή για την υπομονή του. Ηταν ένα αναπάντεχο δώρο κωμικής ανατριχίλας, που δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε κλάμα, αν αποδειχθεί ότι υπάρχει ακόμη κοινό για τις παρανόρμαλ δοξασίες.
Οχι: Η ξερή απάντηση του πρωθυπουργού όταν ερωτήθηκε αν σκέφτηκε να παραιτηθεί, ακολουθήθηκε από επίπονη απολογία. «Σκιά» και «σκάνδαλο» οι υποκλοπές. Και γενικότερη λαθολογία, από τον μοναδικό στο πάνελ που έπρεπε να εξηγηθεί· που δεν είχε την πολυτέλεια να δραπετεύει διά της αόριστης καταγγελίας. Ο Μητσοτάκης δεν ύψωσε τους τόνους. Δεν αντέδρασε, ακόμη κι όταν προκλήθηκε. Φάνηκε να έμεινε συνεπής σε ένα πλάνο χαμηλόφωνης παρουσίας. Στον μουντό τόνο τού συνεχιστή της κανονικότητας. Γιατί; Διότι, για να επικρατήσει, αυτό του αρκεί.
