Αν η πολιτική αντιπαράθεση κινηθεί στο ίδιο τέμπο έως και την Κυριακή των εκλογών, τότε θα έχουμε ζήσει μια από τις πιο ήρεμες προεκλογικές περιόδους. Ασφαλώς και υπήρξαν εξάρσεις και υπερβολές, αλλά σε γενικές γραμμές μάλλον όλα εξελίχθηκαν καλύτερα του αναμενομένου και αυτό αποτελεί πρόοδο. Βεβαίως δεν είχαμε πολλές ευκαιρίες για ειλικρινείς συζητήσεις στη βάση των προγραμμάτων και των συγκρίσεων με αδιαμφισβήτητα κριτήρια, αλλά αυτό δεν εκπλήσσει. Ισως η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος κούρασε τους πολίτες, ενδεχομένως και τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, που φτάνουν στο νήμα κατάκοποι.
Η Ν.Δ. φάνηκε να υπερασπίζεται το κεκτημένο πολιτικό κεφάλαιο της τετραετούς διακυβέρνησης και να ανακτά με σχετική ευκολία τις απώλειες μετά την τραγωδία των Τεμπών, κάτι που δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι θα συμβεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε αυτοπεποίθηση για το σχέδιό του και το ακολούθησε πιστά, με ορισμένες εξαιρέσεις όταν ενέδωσε στις συνήθεις προεκλογικές υπερβολές. Σε αυτό, ενδεχομένως, βοήθησε το γεγονός ότι δεν ένιωσε σε καμιά στιγμή να απειλείται η πρωτιά του, ενώ διατήρησε και μια ασφαλή απόσταση από τον δεύτερο, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτή η άνεση, βεβαίως, μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική αν οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. νιώσουν ότι το παιχνίδι έχει κριθεί και αντί για τις κάλπες πάνε εκδρομή. Αλλωστε σε αυτές τις εκλογές ο κ. Μητσοτάκης είχε κυρίως να αντιμετωπίσει –πέραν της αντιπολίτευσης– την… γκρίνια πολυτελείας των δεξιών ψηφοφόρων, που ενίοτε λαϊκίζουν εξωφρενικά. Την ώρα της κάλπης, βεβαίως, συνήθως λειτουργεί το ένστικτο αυτοσυντήρησης και δύσκολα θα αποστασιοποιηθούν από τις ρίζες τους. Πάντως, αν η Ν.Δ. έχει ένα πρόβλημα, αυτό δεν είναι από τα αριστερά της, αλλά στον πυρήνα της και στα δεξιά της, όπου κυκλοφορούν διάφοροι σωτήρες και ψεκασμένοι.
Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει στην τελική προεκλογική φάση χωρίς ποτέ να δείξει ότι έρχεται με φόρα ή έστω χωρίς αυτήν για να κατακτήσει την πρώτη θέση. Αντιθέτως, ο αρχηγός και τα επιφανή στελέχη του προσπαθούν με την παλιά συνταγή του αφορισμού των αντιπάλων να δημιουργήσουν ένα πλαστό ρεύμα νίκης, που ποτέ δεν προέκυψε στις δημοσκοπήσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας, πέραν του ότι τέσσερα χρόνια δεν έκανε κάτι να δείξει έστω ότι άλλαξε, επέλεξε να περιγράφει μια χώρα που δεν υπάρχει. Τώρα την τελευταία στιγμή διαπιστώνει ότι αυτή η γραμμή δεν ανατρέπει τους παγιωμένους πολιτικούς συσχετισμούς, αλλά μάλλον δεν προλαβαίνει σε μια εβδομάδα να αλλάξει το έργο που αφηγείται. Εκτός των άλλων, βεβαίως, το πρόβλημά του είναι πως δεν έχει συμμάχους στην αντιπολίτευση για να πείσει πως την επομένη των εκλογών μπορεί να αποτελέσει τον βασικό πόλο για τη δημιουργία κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Την ίδια στιγμή, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει επιλέξει τον διμέτωπο για να αντέξει στην πίεση και μοιάζει να αποτελεί επιλογή του η αποχή του ΠΑΣΟΚ από κάθε μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα, για να έχει τον χρόνο να ανακάμψει σε επόμενη φάση. Αυτό ασφαλώς θα εξαρτηθεί από το αν θα καταφέρει να εξασφαλίσει ένα ισχυρό διψήφιο ποσοστό, όπως φιλοδοξεί ο ίδιος για το κόμμα του. Το ΚΚΕ μοιάζει να είναι ικανοποιημένο με τις επιδόσεις που καταγράφει στις δημοσκοπήσεις, καθώς και το ΜέΡΑ 25 του κ. Βαρουφάκη, ενώ το κόμμα του κ. Βελόπουλου κινείται στο όριο.
