«Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι δεν γνωρίζουμε τους εαυτούς μας και ότι εκλαμβάνουμε τις φαντασιώσεις μας ως πραγματικότητα», μου έγραψε Τούρκος φίλος νωρίς τη Δευτέρα. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πόσο πολλοί Τούρκοι ήλπιζαν ότι, επιτέλους, θα σταματούσε η πορεία προς τον αυταρχισμό και η απομάκρυνση από την Ε.Ε. Η απόγνωση του σοφού φίλου μου εκφράζεται μέσω της παραδοχής μιας σκληρής πραγματικότητας, αυτής που οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα αναδεικνύουν όσο τίποτα άλλο. Οταν φαίνεται το βάθος του ρήγματος μεταξύ διαφορετικών κοσμοθεωριών, όταν οι περισσότεροι επιμένουν στις δικές τους ερμηνείες, είναι βέβαιο ότι η διχόνοια θα επιδεινωθεί.
Οι δικές μας εκλογές δεν θα έπρεπε να αναδεικνύουν τέτοιο χάσμα. Δεν έχουν τη βαρύτητα της επιλογής μεταξύ περισσότερου αυταρχισμού και αποκατάστασης της δημοκρατίας, μεταξύ «Δύσης» και «Κάτι Αλλου», καθώς ο δρόμος μας είναι σταθερός ως δημοκρατία, ως χώρα-μέλος της Ε.Ε. Ομως, το πρίσμα μέσα από το οποίο ο καθένας βλέπει και ερμηνεύει τις εξελίξεις μεγιστοποιεί κάθε διαφορά, «επιβεβαιώνει» τη μισαλλοδοξία, συντρίβει κάθε σοβαρή συζήτηση και απόπειρα συνεννόησης για την αντιμετώπιση προβλημάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει τον «αυταρχισμό» του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Ν.Δ., ενώ η Ν.Δ. παρουσιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως συνώνυμο του χάους. Ολοι ισχυρίζονται ότι μόνο η δική τους πλευρά είναι ικανή να κυβερνήσει, όλοι θα εκλάβουν το αποτέλεσμα των εκλογών ως απόδειξη των απόψεών τους. Για κάποιους, ο λαός θα αποδειχθεί σοφός, για άλλους, θύμα εξαπάτησης. Η πραγματικότητα, δηλαδή, δεν φέρνει τη σύγκλιση, απλώς επιβεβαιώνει αυτά που ελπίζουμε ή απευχόμαστε.
Στις δικές μας εκλογές η σύγκρουση είναι μεταξύ μιας κυβέρνησης που κατάφερε πολλά μέσα σε δύσκολη συγκυρία, αλλά έσφαλλε σε κάποια κρίσιμα σημεία, και μιας αντιπολίτευσης που μοναδικό της μέλημα είναι να δαιμονοποιεί τους αντιπάλους και να υπόσχεται μαγικές λύσεις. Ο,τι πράττουν πάντα κυβερνήσεις και κόμματα της αντιπολίτευσης. Με τη διαφορά ότι με το σημερινό εκλογικό σύστημα, παρατεταμένη αδυναμία σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης μπορεί να μας φέρει μπροστά στο σοβαρό δίλημμα «σταθερότητα ή χάος». Ετσι, οι δικές μας εκλογές ίσως είναι εξίσου σημαντικές με αυτές της Τουρκίας. Και πάλι δεν θα το δούμε όλοι έτσι. Το μέλλον έφθασε, εμείς ακόμη δεν βρισκόμαστε σε κοινό παρόν.
