Σε αυτές τις εκλογές η χώρα πλησίασε πολύ το πώς θα ήθελα να μοιάζει: πολιτικά προβλέψιμη, σχεδόν βαρετή. Ολοι περιμέναμε τις πιο τοξικές εκλογές των τελευταίων δεκαετιών. Δεν ήταν. Ανταλλάχθηκαν βαριές κουβέντες, έγινε σκληρή αντιπαράθεση, αλλά η χώρα δεν βυθίστηκε στη λάσπη. Ο φόβος του διχασμού ήταν επίσης πολύ έντονος. Τον είχαμε ζήσει το μοιραίο καλοκαίρι του 2015 και ξέραμε πόσο εύκολα μπορεί αυτός ο λαός να κατρακυλήσει σε τέτοια μονοπάτια. Δεν συνέβη ούτε αυτό. Το Twitter διχάστηκε και ξεκατινιάστηκε, τα καφενεία έμειναν ψύχραιμα. Η «λύσσα» δεν πούλησε.
Σε κάποιους λείπουν οι ογκώδεις συγκεντρώσεις, ο παλμός, το πάθος. Δεν μπορούν να χωνέψουν το πώς από το μπαλκόνι της πλατείας Συντάγματος πήγαμε στο TikTok και στα lifestyle πρωινάδικα. Αν όμως καθίσουμε και δούμε τι έγινε μετά το «μεθύσι» του μπαλκονιού, δεν έχουμε ιδιαίτερο λόγο να το νοσταλγούμε. Μπουκώσαμε από πάθος, υποφέραμε από υπερχαρισματικούς ηγέτες.
Εχουμε μια πρόκληση απέναντί μας: να ξεπεράσουμε την Ελλάδα που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας και να πάμε τη χώρα λίγο παρακάτω.
Υπάρχουν βέβαια ακόμη παραδόσεις και έθιμα που αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου και ξαφνιάζουν τον ξένο επισκέπτη που βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος το βράδυ της μεγάλης συγκέντρωσης του ΚΚΕ. Νιώθει σαν να έχει μπει στη μηχανή του χρόνου αντικρίζοντας όλα τα σύμβολα που σπανίζουν πια και τα βρίσκεις κυρίως σε μαγαζιά με αντίκες. Υπάρχει ασφαλώς και το, όχι αμελητέο, «περιθώριο» στο οποίο ευδοκιμούν κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας, παλαβομάρες και μίσος, πολύ μίσος. Είναι όμως σημάδι των καιρών. Και μην ξεχνάμε ότι σε σημαντικές δυτικές δημοκρατίες δεν μπορείς εύκολα να κρίνεις αν αποτελεί μειοψηφία ή πλειοψηφία.
Η χώρα προχωράει. Η Ελλάδα έχει ξεπεράσει πολλά από τα πάθη και τις διαχωριστικές γραμμές τού χθες. Πάει η εποχή που κάποιος γεννιόταν σε μια «δημοκρατική» οικογένεια και κατόπιν ψήφιζε σαν να ήταν γενετικώς τροποποιημένο το πολιτικό του DNA. Και τούμπαλιν. Λίγοι είναι οι κάτω από μια ηλικία που ψηφίζουν έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους τι ψήφισε ο παππούς τους. Οι πολιτικοί που είναι κολλημένοι με αυτά τα στερεότυπα μιλούν πια σε άδεια θέατρα, το έργο δεν πουλάει.
Φτάνει λοιπόν η χώρα να είναι βαρετή και προβλέψιμη; Αν τη συγκρίνουμε με το τι γίνεται στη γειτονιά μας, δεν είναι και λίγο αυτό που έχουμε πετύχει… Προφανώς και δεν φτάνει όμως. Γιατί η χώρα μπορεί και πρέπει να ξεδιπλώσει τις πραγματικές της δυνατότητες. Στην εποχή μας, άλλωστε, καμία χώρα δεν μπορεί να τεμπελιάζει, γιατί όλα κινούνται με αστραπιαία ταχύτητα γύρω μας. Ολοι μας, με πρώτο τον πρωθυπουργό, έχουμε μια πρόκληση απέναντί μας. Να ξεπεράσουμε την Ελλάδα που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας, όπου και αν… κρύβεται, και να πάμε τη χώρα λίγο παρακάτω. Η Ιστορία σπάνια δίνει τέτοιες ευκαιρίες. Και αν δεν τις αδράξεις, συμπεριφέρεται με τσιγκουνιά. Εάν χαθούν, το κόστος είναι μεγάλο, περνάει πολύς καιρός για να σου τις ξαναδώσει. Εχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν μας.
