Είναι μία από τις χαρακτηριστικές στιγμές της βραδιάς των εκλογών την περασμένη Κυριακή: ο Στέφανος Τζουμάκας, του ΣΥΡΙΖΑ πλέον, όρθιος, εμφανώς εκνευρισμένος, σχεδόν εκτός εαυτού απευθύνεται με φωνές και χειρονομώντας προς τον εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Δημήτρη Μάντζο, τον εγκαλεί για την καταστροφή που προκάλεσε στη χώρα το ΠΑΣΟΚ και του ζητάει να σιωπά. «Σιλάνς» είναι η καταληκτική φράση του, στα γαλλικά. Σε αυτή την εικόνα αποτυπώνεται αδρότατα ένας από τους βασικούς λόγους του αποτελέσματος της Κυριακής. Της μεγάλης ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και της δυναμικής που εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ, παρότι με απόλυτους όρους το ποσοστό του, αν και σαφώς βελτιωμένο, είναι χαμηλό. Ομως, το μεν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να βρίσκεται σε πορεία περαιτέρω αποδρομής, που είναι άδηλο αν και πώς μπορεί να αποφευχθεί, και, την ίδια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να είναι η πολιτική δύναμη που έρχεται με ορμή να αλλάξει τους συσχετισμούς.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, που αυτοσυστήθηκε ως το «νέο», το «διαφορετικό», είχαν μια ολόκληρη τετραετία, από την ήττα του 2019, για να διαμορφώσουν την πρότασή τους προς την κοινωνία. Και η πρόταση, ασφαλώς, διαμορφώνεται και από τα πρόσωπα που τη διατυπώνουν. Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μια γενιά νέων στελεχών, ικανών ανθρώπων, με «βαριά» βιογραφικά, με καλές σπουδές, με σοβαρό και ήπιο λόγο, αρκετοί με εμπειρία διακυβέρνησης από την περίοδο 2015-2019, όχι στην κεντρική κυβέρνηση, αλλά σε θέσεις ευθύνης.
Το κόμμα και η ηγεσία του επέλεξε να αφήσει αυτούς τους ανθρώπους σε δεύτερο πλάνο και να αναλωθεί σε αμφιλεγόμενες «μεταγραφικές» κινήσεις για να πετύχει την επιδιωκόμενη διεύρυνση. Τι μπορούν να προσφέρουν στελέχη όπως ο Στέφανος Τζουμάκας, ο Ευάγγελος Αντώναρος και άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ; Πώς να γίνει πειστικός ο καταγγελτικός λόγος για τις πολιτικές δυνάμεις του παρελθόντος που κατέστρεψαν τη χώρα, όταν από αυτές τις δυνάμεις στρατολογείς στελέχη; Και γιατί πρόσωπα που αποδοκιμάστηκαν σε άλλα κόμματα θεωρείς ότι μπορούν να αναβαπτισθούν μόνο και μόνο γιατί μπαίνουν υπό τη σκέπη του ΣΥΡΙΖΑ;
Στο ΠΑΣΟΚ, ήδη από την εποχή της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, ακολούθησαν με συνέπεια μια στρατηγική ανανέωσης του στελεχικού δυναμικού. Νέοι άνθρωποι, με καλά βιογραφικά, με αναγνωρισμένη πορεία στις τοπικές κοινωνίες βγήκαν μπροστά. Δεν έχει το κόμμα παλιά στελέχη; Μια βόλτα στη Χαριλάου Τρικούπη αποδεικνύει ότι έμπειρα στελέχη βρίσκονται εκεί. Και εργάζονται προσφέροντας την εμπειρία τους σε θέματα οργανωτικά, στρατηγικής κ.λπ. Ομως, μένουν σε δεύτερο πλάνο, κατανοούν την αποδοκιμασία που εισέπραξαν και αναγνωρίζουν ότι δεν μπορείς να απευθύνεις νέο μήνυμα με παλιά πρόσωπα.
Το ΠΑΣΟΚ κινδύνευσε με εξαφάνιση και κινητοποιήθηκε στην κατεύθυνση ουσιαστικής ανανέωσης σε πρόσωπα και προγραμματικό λόγο για να ξαναπιάσει το νήμα της επαφής με την κοινωνία. Αργά, αλλά σταθερά, δείχνει να κερδίζει το στοίχημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, προλαβαίνει να αναστρέψει την πορεία προς τη δική του εξαΰλωση;
