Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες και η φιλοδοξία των δημιουργών, αντίστοιχη των προσδοκιών. Το «The Idol», η νέα, πολυδιαφημισμένη σειρά του HBO, έδωσε το στίγμα του στρατηγικά πριν καν προβληθεί. Με τον δαιμόνιο Σαμ Λέβινσον («Euphoria») και τον δημοφιλέστατο ποπ σταρ The Weeknd στο τιμόνι, το τηλεοπτικό πρότζεκτ στοχεύει να ιδωθεί ως δηκτικό σχόλιο πάνω στο αμερικανικό σταρ σίστεμ και στην ποπ κουλτούρα. Η πρόθεση έχει στοιχεία ειρωνείας, καταγγελτικότητας και αισθησιασμού: η νεαρή σταρ Τζόσελιν (Λίλι Ρόουζ Ντεπ) προσπαθεί να σώσει την καριέρα της μετά ένα εκτεταμένο επεισόδιο ψυχολογικής κατάρρευσης, ισορροπώντας επικίνδυνα ανάμεσα στις αντίρροπες δυνάμεις του συστήματος και του αντισυστήματος· από τη μια, η υστερική ομάδα των ανάλγητων μάνατζέρ της απειλεί να τη συνθλίψει με τις απαιτήσεις της, κι από την άλλη, ένας μυστηριώδης γκουρού-οιονεί αρχηγός αίρεσης (The Weeknd) την παρασέρνει σε μια περιπέτεια όπου η ενδυνάμωση και η χειραγώγηση συμπλέκονται με έναν θεαματικά σεξουαλικό τρόπο. Το μέλλον της Τζόσελιν διαγράφεται δυσοίωνο: είτε επικρατήσει η επιρροή της καπιταλιστικής κρεατομηχανής είτε εκείνη του λάγνου εραστή, φαίνεται πως «το Είδωλο» είναι καταδικασμένο να ανήκει σε κάθε άλλον πέρα από τον εαυτό του.
Λαγνεία και ανία
Δύο πράγματα είναι σαφή εξαρχής: πρώτον, ότι η ιστορία της Τζόσελιν και το θεωρητικό της υπόβαθρο (η κριτική στη βιομηχανία του θεάματος, η κατάδυση στη νοσηρότητα της διασημότητας, η εξερεύνηση των σχέσεων εξάρτησης και εξουσίας σε περιβάλλοντα πλούτου και προνομίου) είναι εμπνευσμένα από το γνωστό δράμα της Μπρίτνεϊ Σπίαρς. Η όμορφη και ταλαντούχα(;) Τζόσελιν, που αντικειμενοποιείται ανηλεώς και που όλοι θέλουν ένα κομμάτι της, δεν φύτρωσε ξαφνικά· αντιθέτως, συνιστά ξεκάθαρη αναφορά στο «παιδί-θαύμα» Μπρίτνεϊ, που από την κορυφή του κόσμου βρέθηκε στον πάτο, με τον ελεεινό πατέρα και τους άπληστους μάνατζέρ της να διοικούν τη ζωή, την καριέρα και τα οικονομικά της. Δεύτερον, σαφής είναι και η διακαής επιθυμία τού «The Idol» να ταρακουνήσει τα «συντηρητικά» νερά της πολιτικής ορθότητας· σεξ, κυνισμός, κακοποίηση και ξανά σεξ, κυνισμός και κακοποίηση συνθέτουν μια επαναλαμβανόμενη ακολουθία προκλήσεων που μοιάζει να λέει «ήρθαμε να σας σοκάρουμε, δείτε πόσο άφοβα και ρεαλιστικά καταγράφουμε την άχαρη πραγματικότητα που οι άλλοι δεν τολμούν καν να αγγίξουν». Μόνο που η πρόκληση είναι γεμάτη εφέ, αλλά βαρετή· χωρίς ουσία. Οι δομικές παράμετροι του «The Idol» αποδεικνύονται υπερβολικά στημένες για να εκφράσουν κάτι αληθινό· υπερβολικά καλογυαλισμένες για να συγκινήσουν. Πάνω στη φούρια τους να γράψουν τηλεοπτική ιστορία, οι δημιουργοί μπέρδεψαν την πρόθεση με το αποτέλεσμα: το σεξ δεν είναι σέξι από μόνο του· χρειάζεται χτίσιμο, αυθορμητισμό, ακόμη και αμηχανία. Η υψηλή αισθητική δεν έγκειται μόνο στην τεχνική αρτιότητα· χρειάζεται τσαλάκωμα, καινοτομία, αντισυμβατικότητα. Το σχόλιο δεν είναι εύστοχο απλώς και μόνο επειδή διατυπώνεται· απαιτεί σωστό πλαίσιο, κατάλληλη γλώσσα, εστίαση στο καλλιτεχνικό επιχείρημα και όχι στην αίγλη του πρωταγωνιστή.
Αυτογκόλ
Το «The Idol» σαμποτάρει τον εαυτό του, καθώς ο ναρκισσισμός των πρωταγωνιστών καβαλάει τον ρόλο τους. Η Λίλι Ρόουζ Ντεπ δεν αποτυπώνει ακριβώς την Τζόσελιν, αλλά περισσότερο αυτό που φανταζόμαστε (δικαίως ή αδίκως) ότι είναι η ηθοποιός στην πραγματική της ζωή: ένα μέτριο (στην καλύτερη περίπτωση) ταλέντο, το οποίο κολυμπάει ηδονικά κι ενοχικά στην απέραντη θάλασσα προνομίου που του έχει εξασφαλίσει η ιδιότητά του ως «nepo baby». O The Weeknd δεν ενσαρκώνει τον μυστηριώδη Τέντρος που χρησιμοποιεί με δόλο τη σαγήνη του για να ελέγξει τους ακολούθους του· παίζει, αντιθέτως, τον εαυτό του: τον επηρμένο καλλιτέχνη που, πεπεισμένος για το μεγαλείο του, μοιάζει σε κάθε πλάνο να κοιτιέται σε έναν αόρατο καθρέφτη (η κραυγαλέα συμμετοχή του στο σάουντρακ και η ομοιότητα των επεισοδίων με τα βιντεοκλίπ του, προφανώς, δεν βοηθούν). Η σειρά θα μπορούσε να πει πολλά, αλλά δυστυχώς προτιμάει να ξύσει την επιφάνεια και να πουλήσει μούρη σε ένα κοινό που εντυπωσιάζεται εύκολα κι εξίσου εύκολα ξεχνάει.
